[ 109 ]
ՆՄԱՆՈՒԹՅՈՒՆ ՀԱՅՆԵԻՆ ՍԻՐԵԼԻ N-ԻՆ
Երգում էր պոետը` նստած վրանում.— Մարդիկ հեռանում են ու հա՛ր մոռանում... Այդպե՛ս մոռացավ ինձ աղջիկը այն չար, Եվ դա՛ էր, օ, դա՛ էր, որ դարձավ պատճառ,
Որ ինքս, ես ի՛նքս մի օր հեռացա — Եվ... չանցած գարունը` նրան մոռացա...»— էլ ի՞նչ ես երգում դու` նստած վրանում — Եթե հեռանում են ու հա՛ր մոռանում...
