Ոգի Հայաստանի

Ոգի Հայաստանի

(Երևակայական)

Ո՛վ կույս մանկագեղ, կո՜ւյս արևելքի,
Հրեշտակ սիրո, բայց ո՛չ թևավոր.
Մի հատիկ գոհար փշրված թագի,
Լո՛ւյս ես իմ հոգու, տաճա՛ր փառավոր:

5 Անմեղութենով փայլում ես պայծառ,
Որպես շուշանը Հայոց դաշտերի,
Քեզ այդ շուշանից, հոգո՛ւս սիրահար,
Հյուսում եմ պսակ անթառամելի։

Առաջին անգամ ես այն անմարմին
10 Քնքշությունը տեսա կանացի,
Ա՜խ, տեղատու է շրթունքիդ վարդին
Նրբագեղ քո՛ղը արևաբացի։

Ես շատ նայեցի խաղաղ աչքերով
Զմայլիչ Սերիդ փայլատակության,
15 Վիշտրս փարատեց գարնան զեփյուռով
Վառ ծաղկահասը վառ գեղեցկության:

Ես աշխարհիս մեջ շատ կանայք տեսա
Եվ շատ կանանց հետ ես սիրանըվեր
Զգացմունքներով ոգեխառնեցա,
20 Բայց այժմ նոքա՝ նոքա մի ստվե՛ր:

1864 թվին
Ամարանոցում

---