Ուլիկը
Խոր անտառում մի այծ է լինում։ Ունենում է մի գեղեցիկ ուլ։
Ուլին ամեն օր թողնում է տանը, ինքը գնում է արոտ անելու։ Արածում է և իրիկունը կուրծքը լիքը տուն է գալիս։ Տուն է գալիս, դուռը զարկում ու մկըկում, կանչում․
- Սևուկ ուլիկ,
- Սիրուն բալիկ,
- Ման եմ եկել սարեսար,
- Կաթն եմ արել քեզ համար,
- Դըռնակը բա՛ց, ներս գամ ես,
- Անուշ-անուշ ծիծ տամ քեզ․
- Սևուկ ուլիկ,
- Սիրուն բալիկ։
Ուլիկն իսկույն վեր է թռչում, դուռը բաց անում։ Մայրը ծիծ է տալիս նրան ու կրկին գնում արոտ։
Էս բոլորը թաքուն տեսնում է գայլը։ Մի իրիկուն այծից առաջ գալիս է, դուռը զարկում ու իր հաստ ձայնով կանչում․
- Սևուկ ուլիկ,
- Սիրուն բալիկ,
- Ման եմ եկել սարեսար,
- Կաթն եմ արել քեզ համար,
- Դըռնակը բա՛ց, ներս գամ ես,
- Անուշ-անուշ ծիծ տամ քեզ․
- Սևուկ ուլիկ,
- Սիրուն բալիկ։
Ուլիկը լսում է, լսում ու պատասխանում․
— Էդ ո՞վ ես դու, չեմ ճանաչում։ Իմ մայրը էդպես չի կանչում։ Նա քաղցր ու բարակ ձայն ունի։ Քո ձայնը կոշտ է ու կոպիտ։ Դուռը բաց չե՛մ անի․․․ Գնա՛․․․ Չեմ ուզում քեզ․․․։
Ու գայլը հեռանում է, գնում։
Գալիս է մայրը, դուռը ծեծում․
- Սևուկ ուլիկ,
- Սիրուն բալիկ,
- Ման եմ եկել սարեսար,
- Կաթն եմ արել քեզ համար,
- Դըռնակը բա՛ց, ներս գամ ես,
- Անուշ–անուշ ծիծ տամ քեզ․
- Սևուկ ուլիկ,
- Սիրուն բալիկ։
Ուլիկը դուռը բաց է անում, ծիծ է ուտում ու մորը պատմում․
— Գիտե՞ս, մայրիկ, ի՛նչ եղավ։ Մի քիչ առաջ մինը եկավ, դուռը զարկեց ու կանչում էր․
- Սևուկ ուլիկ,
- Սիրուն բալիկ։
Ասում էր՝ դուռը բա՛ց արա։ Էնպե՜ս հաստ ձայն ունե՜ր։ Էնպե՜ս վախեցա՜, էնպե՜ս վախեցա՜․․․ Դուռը բաց չարի, ասի՝ չեմ ուզում, գնա՛․․․
— Պա՛ պա՛, պա՛, պա՛, Սևուկ ջան, ի՜նչ լավ է եղել, որ բաց չես արել,— ասավ վախեցած մայրը։ — Էդ գայլն է եղել, եկել է, որ քեզ ուտի։ Մյուս անգամ էլ որ գա, բաց չանես, ասա՝ գնա՛, թե չէ՝ իմ մայրը քեզ կսպանի իր սուր պոզերով։