Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
ՈՒԽՏԱՎՈՐ ԵՄ
Սար ու ձորի սովոր ճամփաս
Ինձ շեղում է գարնան կամքով,
Ու ես ժայռից՝ գլուխն ամպած,
Մի նրբալույս վարդ եմ պոկում։
Բացվող վարդի շիկնանքը հեզ
Ասես լինի հոգու այրում,
Լուռ քամվում է իմ սրտի մեջ
Եվ էությամբ հուր եմ դառնում։
Ինչպես սրբին՝ անցորդը ծեր,
Խոնարհվում եմ ամեն վարդի,
Գարուն, աղջիկ, ծաղիկ ու սեր,
Ուխտավորն եմ ձեր հավատի։
|
|
