Պամպուլիոս

 

ՊԱՄՊՈԻԼԻՈՍ

Ո՜վ Պամպուլիոս՝ նաև վերնագրիդ
Մէչը չի տեսայ մէկ խօսք ճշմարիտ.
Իսկ այլ մընացած բոլոր տուները
Էին զանազան քու պատկերները։

Քու անհամ գրության իմաստն ու ոճը
Ինձ պարզ ցուցուցին գըրաստիդ պոչը.
Վարիսա տունըդ ջինջ հայլի ունիս,
Որ այդպես ինքըդ քեզ լավ սերտիլ իս։

Այն եռսուն տունը՝ խապզիտ են նշան,
Վօր զոռով զոռով հանիլ իս մեյտան.
Քառսունն ալ մէկ օր վօր աշխարք հանիս
Կիմացնուս վօր դուն փորցաւ ալ ունիս։

Քեզ ո՞վ ասիլ է` քիւֆիւր, սրտութիւն,
Պիտի համարել բանաստեղծութիւն,
Թե այնպէս լինէր՝ էնկ-սուրր գրչին
Պիտի ունենար մեր արապաճին։

Դավաճան, մատնիչ, քըսու, սրտաբան,
Ատէթը կըլայ քեզ պէս շառլաթան...
Հաստ գլխուդ վըրայ այնքան մազ չունիս,
Որքան դու ընտիր մարդոց տուշման իս։

Գէշ օյին խաղաց վեհափառ պապան,
Երբ քեզ դըպրոցին արաւ պահապան,

Քեզի հարճ տեղ չէր դըպրոց, վարժատուն,
Այլ թըռաքթիռ, թանցքլաս, գինետուն։

Բառգրքի մեջ կան շատ աղտոտ բառեր,
Մի՞թէ ամէնքն են մի մարդու պատկեր,
Չէ՛, Պամպուլիոս, բառերը շարել
Չէ՛ օրինաւոր սաթիռա գըրել։

Ատ քու սաթիռան եօռըխլր ֆէնտ է,
Ատով կիմացվի մեր մէջ վօ՜վ խէնթ է.
Ամո՛ւր կարթացէք մեր հալխին տիմաց.
Միւճէրէթ խեվ է նա` վօվ որ խընտաց։

Եփօր ասածըտ տուն խօրթ կը ճանչնաս,
Անունտ ինչո՞ւ յայտնել կը վախնաս.
Ամա մենք տեղով կիտինք վօր՝ մէյտան
Խատիր չէ էլլել քեզ պէս շառլաթան։

Եփօր ես վըրատ պան կըրելու լամ,
Ախա՛չը չօքտիլ թուխթի ֆապռիքան,
Ամա քեզի հարճ թէօյֆէ պատասխան
Քիչ մը ատէնէն թատրօնէն կուտամ։

Քու հաջողութեան լոկ այն պատճառ է,
Որ մեր խեղճ <...> քիչմը ցանցառ է,
Թէ այդ չլինէր՝ գիտեմ անպատճառ,
Քեզ թուք ու մուրով քաղքէս փախ կուտար։

Տուն կուզիս էշին Էրուսաղեմ տար,
Նա իր զըռալէն մէկ օր վազ չի գար.
Նույն և քու քաշ գալդ դէպ արտասահման
Չարաւ քեզ խելօք և ոչ գիտնական։

Մընացիր այնպես, ինչպէս որ էիր՝
Տըգէտ, բըթամիտ, չար, բըծախնդիր,
Եւ ձեռքը՝ պարզած քեզ ողորմութեան
Դու խածիր, անխիղճ, գօսօտ շան նըման։

Քաղաքըս ո՛րքան թէնթէքներ որ կան,
Գիտեմ, ալայն ալ են քու բարեկամ.
Ամա՛ թէկարան որ խելք, միտք ունի`
Է քու ոխերիմ, անհաշտ թըշնամի։

Քեզ պահպանելուն ( չը գիտի՞նք-ինչ հէչ)
Մըտիլ է մէկի պսակի հաշւի մէջ,
Բայց նա Ռէյֆէռթի լաֆը իմանար,
Քեզ փըռնաւելով տունէն փախ կուտար։

Կուզիս իմանալ` վօ՛վ է միմոսը,-
Խօպանէն փախած Պամպուլիոսը,
Վօր իրեն քառսուն տարիքը էկած
Հարսեր փնտռելէ դեռ վազ չէ էկած,

Մեզի ցուցուց քու Նախջըւան գալը
Այըղըռի սօյ կալօփ խաղալը,
Ամա՛, խորթ ասիմ, քեզի հարճ պայթալ,
Ախա՛չը չունէր արապաճին ալ։

Մեկ-էրկու յիմար, չար մարթոց սէրով,
Դու քեզ, է՜յ շաշխըն, գիտես ապահով,
Բայց արևելքում մէկ դատաւոր կայ,
Պէքիմ քու հախէն նա մէկ օր կուգայ։