Պատրանք (Թումանյան)

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Jump to navigation Jump to search
Տիկին Նիմֆա Գորոդեցկուն Պատրանք

Հովհաննես Թումանյան

Ս. Նունեի պատկերի առաջ


ՊԱՏՐԱՆՔ


Վեր է կացել էն սարում
Մեր Չալակը իր թևից.
Գընում է մութ անտառում,
Քաջ ախպերըս ետևից։

Զըրնգում են նըրանք խոր
Էն անտառում կուսական.
Ես կանչում եմ նորից նոր,
Ինձ թըվում է, թե կըգան...

Զո՜ւր... վաղուց են, ա՜խ, նըրանք

Մեր սարերից գընացել.
Էն զիլ ձեներն են մենակ
Իմ ականջում մընացել...


1918