Մեծ սըրահը «կեցցե»-ներով կը գոռա.
Վարսերն երկար կը վետվետին ուսն ի վար,
Քողին վրա, զանակներե փոսուռա,
Ոսկի թելեր կը կայծկլտան լուսավառ:
Մինչ կը կայթե վես պարուհին, կը ճըկի,
Պարիկ մըն է կարծես ճարտար համբարու,
Որ կը սուրա մոլուցքովը կայծակի,
Ցրցքնելով ծիածաններ ակնառու:
Թաթիկները, բամբիոնները կ՚ընդհարին,
Նազանքներով ժապավեններ կ՚երկննան,
Կը փաթթըվին թույլ թափերովը պարին:
Տոտիկներն ալ թիթեռնիկներ են գարնան,
Անոնց նման ճերմակ, քնքուշ ու թեթև,
Անոնց նման սըլացք կ՚առնեն օդին մեջ,
Այդ սըլացքը հորձանք մըն է հարաատև,
Փողփողում մը դոհարներու, լույս անշեջ,
Որոնք ուլեն, գլխեն, լանջքեն կը ցայտեն:
Եվ շատերը իր զարդերուն կը բաղձան,
Այն վարդերուն՝ որ կը թափին իր այտեն,
Հուր նայվածքին՝ զոր կը սրսկե ցիր ու ցան:
«Ո՜հ, ի՞նչ հեշտ է կյանքը իրեն, ամբո՜ղջ պար,
«Կը մրմնջեն օթյակներեն, ամբո՜ղջ խաղ.
«Չունի ձանձրույթ, ոչ ալ հոգեր վայրապար.
«Իր կյանքն իրավ երկար անուրջ մ՚է չքնաղ:
«Ամեն քայլին կը քաղե ծափ ու ծաղիկ,
«Շուրջն ամեն բան կը ծիծաղի, կը խնդա,
«Եվ լույսի մեջ կ՚անցնին օրերն երջանիկ:»
Եվ սըրահը «կեցցե»ներով կը թնդա,
Բայց ծափերը մինչ կը դռռան շարունակ,
Ծամերն երկար կը գալարին օդայած,
Մինչ կը ծըփա գլուխն, աղվոր դարդմանակ,
Իր հոգին ալ կը գալարի քայքայված:
Իր խոլ դարձքը` արշավն է խեղճ տերևին
Զոր մըրրիկը կը հալածե փոսն ի վար,
Բունեն զատված, ցամքած, թոռմած կիսովին,
Միշտ կը թըռի ու կը թըռի հողմավար:
Այսպես թալուկ մ'է այդ պարը մոլեգին,
Մահվան կայթ մը զոր ուրու մը կը պարե,
Թըշվառ կին մը որուն այրած է հոգին,
Թեև օծված են վարսերը համպարե:
Մայր մըն է ան, մայր մը սրտեն զարնըված,
Որուն զավակն անկողնին մեջ կը մեռնի:
Այդ ծափերը ապտակներ են, ո՛վ Աստված,
Զոր կ‘ընդունի սրտին վըրա, վե՛րք գաղտնի,
Որպեսզի ցուրտ սենյակին մեջ չըմրսի
Իր խեղճ մանկիկն որ շատ հիվանդ է անդին,
Կարոտ չըլլա քիչ մը հացի ու միսի,
Որ պուպրրիկ մը ունենա դեթ կաղանդին...
Երբոր տեսնեք հագված, շըքված պերճաշուք
Չքնաղ կիներ ու մանուկներ վարդագույն.
Մի՛ նախանձիք, ո՛վ զրկյալներ, գիտցե՛ք դուք,
Սիրտը նույնն է ամենուրեք, ցավն ալ` նույն:
