Անտառում ապրում էր փերին,
Գետում լողանում էր անվերջ.
Մի անգամ անզգույշ գտնըվեց—
Եվ ընկավ ձկնորսի թոռի մեջ։
Ձկնորսները խիստ վախեցան,
Բայց այդտե՛ղ էր պատանի Մարկո՛ն.
Նա գրկեց փերուն համարձակ,
Սկսեց համբուրել կրքոտ։
Իսկ փերին, ճկուն ճյուղքի պե՛ս,
Թևերում նրա գալարվում էր,
Նայում էր Մարկոյին անվերջ
Եվ ինչ-որ բանի ծիծաղում էր...
Ամբողջ օրը գուրգուրեց Մարկո՛յին,
Բայց իջավ գիշերը հենց—
Չքացավ ծիծաղկուն փերին,
Մարկոյի հոգին տխրեց ․․
Զօր-գիշեր Դանուբի ափերին
Թափառում, կանչում է Մարկոն հե՛ք,
Հառաչում է. «Ո՞ւր է փերին».
Ալիքներն ասում են․— «Չգիտե՛նք։»
Բայց ճչաց նա նրանց․ «Խաբո՛ւմ եք,
Ինքնե՛րդ եք նրա հետ պարում․․․։»
Եվ նետեց իրեն հիմարը
Դանուբի՛ մեջ, որ գտնի փերուն։
Լողանում է փերին Դանուբում,
Ինչպես և Մարկոյից առաջ,
Իսկ Մարկո՛ն էլ չկա... Բայց, տեսե՛ք,
Իր մասին գոնե ե՛րգն այս մնաց․․․ . . . . . .
Իսկ դուք աշխարհում կապրեք
Որդերի նման կույր ու սին,—
Ձեր մասին ո՛չ զրույց կասեն,
Ո՛չ երգեր կերգեն ձեր մասին...
