բնագիր
Վունցոր վուր ղարիբ բըլբուլըն մէ տարով բաղին կարօտ է
Վունցոր վուր ղարիբ բըլբուլըն մէ տարով բաղին կարօտ է,
Էնէնց գուլայ քու սիրողըն՝ ձեռիդ արաղին կարօտ է.
Դուն ուրիշի հիդ մի՛ խօսի, քու ճուրտըն աղին կարօտ է.
Հասիլ է ծուցիդ շամամըն՝ օսկէ թաբաղին կարօտ է:
Մէ զադ չըկայ՝ գուման ածիմ, ասիմ՝ է՛ն նըման է գունքըդ,
Անղալամ, անզարնիշ քաշած օսկու պէս է փայլում ունքըդ.
Բօյէմէդ չուրս մատն աւելի լըցվիլ է դօշդ ու թիկունքըդ.
Զարով, աբրէշումով հուսած մազիրըդ շաղին կարօտ է:
Դուն խօմ է՛ն գըլխէն գոված իս, յիս քիզ նուրմէկ գովիմ՝ ա՛րի.
Ծուցըդ վարաղնած հուջրա է, հուտ ունէ մուշկ ու ամբարի.
Իրէք հարուր վացունուվից՝ ամէն անդամըդ ղարարի,
Կուռըդ՝ շիմշատ, մատնիրըդ՝ մում՝ բըրօլէ ճաղին կարօտ է:
Յիս էլ ուրիշ եար չիմ սիրի, աշխարհումըս դո՛ւն իս իմըն.
Թէ մէ շաբաթ քիզ չիմ տեսնի, կու կըտրիմ քամանչի սիմըն.
Թէգուզ թագաւուրըն կանչէ, թէգուզ Լօղմայի հէքիմըն.
Վո՞ւր մէ դարդըս կու հասկանան. դուգունըս դաղին կարօտ է:
Գիշիր-ցերեկ ման իմ գալի՝ էշխէդ եա՛նա-եանա, գօ՛զալ,
Ա՛նգաճ արա, մա՛տաղ իմ քիզ, մէ քիչ կա՛մաց գընա, գօ՛զալ,
Աշխարհըս ո՞ւմն է մընացի, վուր ինձ ու քիզ մընայ, գօ՛զալ,
Մակամ միռա՞ւ Սայաթ-Նովէն՝ անգաճըդ խաղին կարօտ է:
Էսպես «Դիբա ու ենգիդունիայի» հանգում, որ մուսադասու (պես) կ’օսին. Արութինի ասած. քրոնիկոնի 446-ին (1758):
|
թարգմանություն
Ինչպես որ ղարիբ բլբուլը մի տարով բաղին կարոտ է
Ինչպես որ ղարիբ բլբուլը մի տարով բաղին կարոտ է,
Էնպես քո սիրողն է լալիս՝ ձեռիդ արաղին կարոտ է,
Դու ուրիշի հետ մի՛ խոսիր, քո ճորտը աղին[1] կարոտ է.
Հասել է ծոցիդ շամամը՝ ոսկե սկուտեղին կարոտ է:
Մի բան չկա՝ նմանեցնեմ, ասեմ՝ է՛դպիսին է տեսքդ,
Անձեռակերտ ու անդրվագ ոսկու պես փայլում է հոնքդ,
Բոյիցդ չորս մատ ավելի լցվել է դոշդ ու թիկունքդ[2],
Ոսկով ու մետաքսով հյուսած մազերդ շաղին կարոտ է:
Դու ի՛ սկզբանե գոված ես, ես քեզ նորից գովեմ՝ ա՛րի,
Ծոցդ ոսկեզօծ գզրոց է, հոտ ունի մուշկ ու համպարի.
Երեք հարյուր վաթսուն ու վեց անդամներն[3] են քո անթերի.
Ձեռքդ՝ սամշիդ, մատներդ՝ մոմ, բյուրեղյա ջահին կարոտ է:
Ես էլ ուրիշ յար չեմ սիրի, աշխարհումս դո՛ւ էս իմը.
Թե մի շաբաթ քեզ չտեսնեմ, կկտրեմ քամանչի սիմը,
Թեկուզ թագավորին կանչես, թեկուզ Լողմայի հեքիմը.[4]
Ո՞ր մի վիշտս կհասկանան, խոցս խարանին կարոտ է:
Գիշեր-ցերեկ ման եմ գալիս՝ սիրուցդ տո՛չորվա, գո՛զալ,
Ակա՛նջ արա, մա՛տաղ լինեմ, մի քիչ կա՛մաց գնա, գո՛զալ,
Աշխարհս ո՞ւմ է մնացել, որ ինձ ու քեզ մնա, գո՛զալ,
Մի՞թե մեռավ Սայաթ-Նովեն՝ ականջդ խաղին կարոտ է:
|
