Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Տաղ անուշ — Այբէն մինչև ի Քէն քենէ գանգատիմ ես
Այբէն մինչև ի Քէն քենէ գանգատիմ ես,
Բաներս ես ո՞ւմ ասեմ, երբ դու լըսել չես.
Գրիգոր մեծ րաբունի՛, այս գըրեցի ես,
Դուն առ ու քըննէ զիմ գանգատս ու տես:
Ես եմ տարակուսեալ ի յայս աշխարհիս,
Զինչ բոյսն աշնանային գարնան մընամ ես.
էթէ բան մի ղալատ ի գիրըս գըտանես,
Ըստ քո սուրբ խորհըրդոյդ, որ զինքըն ջնջես:
Թէպէտ և կարդացող անուն ունիմ ես,
Ժամուս միտքս է մոլար, ինձ մեղ չի դընես,
Ի քեզ եկի ծարաւ, թէ արբուցանէս,
Լուկ զջուրըդ թաքուցեր, թէ պապակիմ ես:
Խոնաւ հաւու նըման անտուն գիտեմ զքեզ,
Ծիծեռնեկի նըման լուկ բուն կու շինես,
Կանաչ դաշտիդ նըման պայծառացեալ ես,
Հրովդ անշիջելի ու այրեցայ ես:
Ձայնիւ աղաչեցի, թէ այրեցայ ես,
Ղօղեալ յինէն թաքեար, թէ մեռանիմ ես.
Ճըրագ անշրջելի ի վառ էի ես,
Մուծեր ընդ գրուանաւ, թէ շիջանիմ ես:
Յորդոր գետոց նըման անհուն գնայի ես,
Նաւաբեկի նըման ընկըղմեցեր զիս.
Շրթամբք աստուածային համբարեցեր զիս,
Որպէս ձուկըն ի ծովին՝ դու սընուցեր զիս,
Չըկայը մարդ հողածին, որ արգելոյր զիս,
Պատկերըն նայելով կանգնեցուցեր զիս:
Ջեռեալ և ջերմացեալ քո սէրդ իմ սըրտիս,
Ռամկական սերմանց քո սէրդ իմ աչերս:
Սիրամարգի նըման սաւառնացեալ ես,
Վարդի թըփի նըման աթլաս հագեր ես.
Տընկոցըդ խընկենոց անուշահոտ ես,
Րամ դրախտին ծառոյն նըման ծաղկեալ ես.
Յօղեա՛ զանձրև կենաց, գարնան նըման ես,
Իիւծեալ դա պարծեսցիս, թէ արեգակն ես,
Փոխանակ քեզ նըման յաշխարհս չըգտայ ես,
Քանզի յայբէն կու գամ՝ քեզ նըման դու ես:
|
|
|
|
