ՏԱՂ ՎԱՍՆ ԱԳՌԱՒԻ
Մեր մեղքն է արեր զագռաւըն բազայ.
Զկըտուցն է սըրեր պողպատ ու նօքտայ,
Ի բարձր է թըռեր, կու կանչէ ղա՜յ, ղա՜յ,
Որտեղ որ հաւ կայ։
Յորտեղ գոյնըզգոյն հաւու թեփուր կայ,
Ագռաւն է ժողվեր ու հագեր կապայ.
Թևերն է լարեր, կու կանչէ ղա՜յ, ղա՜յ,
Որտեղ որ հաւ կայ։
Ագռաւն է հագեր աթլազ ու քիմխայ.
Ի մէջքն է կապեր ոսկիթել շատայ,
Վերան է քաշեր կանանչ ղատիֆայ,
Ի բարձր է թըռեր, կու կանչէ ղա՜յ, ղա՜յ,
Որտեղ որ հաւ կայ։
Ագռաւըն զինքըն կու կարծէ բազայ,
Ի՛ ինքն ի արծըւին ի մօտ կու գընայ,
Թ՚ Ես եմ ձեզ պարոն, ծանըր ամիրայ,
Ի բարձր է թըռեր, կու կանչէ ղա՜յ, ղա՜յ,
Որտեղ որ հաւ կայ։
Արւծիւն զայն լըսեց, անկաւ ի ղուսայ,
Ի յօդիցն ի վայր քան զչարխի նետ գայ,
Բըռնէ զագռաւըն ու կու տայ ճէզայ,
Վա՜յ, վա՜յ, վա՜յ ագռաւուն վերայ։
Ագռաւն է հըպարտ մարդ, որ մէճլիս գայ,
Իմաստուն մարդիքն ի յաչքն ոչինչ գայ,
Թէպէտ որ լինի նա ծանր ամիրայ,
Տան վերայ գըլխոյն, որ լա՜յ, լա՜յ, լա՜յ,
Փոշիման երթա՜յ ու վա՜յ անձին տայ։
