Տաղ վասն ծիծաղելոյ

ՏԱՂ ՎԱՍՆ ԾԻԾԱՂԵԼՈՅ
Գայլն ու արջն ու աղուեսուկն էին բարըշեր,
Հորեղբայր ու քուերորդիք էին եղեր,
Զաղուեսուկըն միակեց էին օրհներ.
Սո՜ւտ միակեց, սո՜ւտ աղօթրար, սո՜ւտ։

Աղուեսուկըն փողոց իջեր, չուլ մ՚էր ճարեր,
Զայն ծակեր, վիզն անցուցեր, գաւզան առեր,
Երկաթէ քարքաշ հագեր, զքարն էր ծակեր.
Սո՜ւտ միակեց, սո՜ւտ աղօթրար, սո՜ւտ։

Աղուեսն ըզգայլն յարջուն ի քով էր ուղարկեր,
Թէ՝ Վասըն քո զայս ճըգնութիւնս յանձս եմ առեր,
Դու ինձ բաժին չե՛ս ուղարկեր, կոճս է տեռեր,
Կո՜ճս է տեռեր, ծունկս է տեռեր, ծունկըս։

Առաւօտուն, երբ լուսացեր, յորս են ելեր,
Մին մաքի, մին թօխլի և գառ մ՚են ճարեր,
Հոգևոր բաժնարար ըզգայլն են դըրեր.
Ծո՜ւռ դատաւոր, ծո՜ւռ բաժնարար, ծո՜ւռ։

Գայլըն ըզգառն արջուն բաժին էր հաներ,
Ըզթօխլին խեղճ միակեցին ապըսպըրեր.
— Մաքին՝ ի՛նձ,— ասէ,— շատ եմ ժուռ եկեր։—
Ծո՜ւռ դատաւոր, ծո՜ւռ բաժնարար, ծո՜ւռ։

Արջն ըզչանչուլն էր վերուցեր, գայլուն զարկեր,
Հանց զարկեր, որ երկու աչքըն ի դուրս վազեր.
— Մեծ եմ ե՛ս ի ձեր միջիդ, զգա՞ռն էք տուեր։—
Ծո՜ւռ դատաւոր, ծո՜ւռ բաժնարար, ծու՜ռ։

Աղուեսուկն, որ զայն տեսեր՝ խի՛ստ վախեցեր,
Զպանիրըն յակնատ տեսեր և արջուն ասեր.
— Գեղեցիկ մեծ հօրեղբայր, վանք մ’եմ շիներ,
Տեղն է վանի՜ց տեղ, ւ’ աղօթելո՜ւ տեղ։—

Արջն ըզչանչուլն էր տարեր, ըզպանիրն առեր,
Ականատն վիզն էր անկեր, յիրար եկեր.
— Աղուեսո՛ւկ, եղբօրորդի՛, յէ՞ր չես օգներ,
Տեղս չէ՛ վանից տեղ ւ’աղօթելո՜ւ տեղ։—

Աղուեսուկն, որ զայս տեսեր՝ ուրախացեր,
Արջուն պաշտօն էր արարեր, հոգուն կանգներ.
— Գայլուն խեղճն, որ դուն արիր, զքեզ է բըռներ.
Տեղն է վանի՜ց տեղ, ւ’աղօթելո՜ւ տեղ։

Դատաստա՜ն, ամ ես խիստ քեզ եմ հաւաներ,
Ով այլոց վատ կամեցեր՝ շուտ է կորեր,
Որպէս արջն ի յակնա՛տն է չորացեր.
Տեղն է վանի՛ց տեղ ւ ’աւղօթելո՛ւ տեղ։