Էջ:Nar-Dos, Collected works, vol. 3 (Նար-Դոս, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ).djvu/432

ՏԵՍԻԼ XV

Արսենյանց, Թորոսյան

ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ (գալիս է)։ Հը՛, դարձյալ այստեղ ե՞ս։

ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Հրաման քեզ։

ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ Ի՞նչ էիր շինում այստեղ։

ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Քեզ էի սպասում, որ գաս։

ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ Բաս բարձրանանք վերև։

ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Բարձրանանք... Գնա՛, ես չեմ գալիս։

ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ Հը՛, Թորոսյան, ի՞նչ է պատահել. դու այսօր ինչ որ քիթ ու մռութդ վայր ես թողել։

ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Իհարկե, աշխարհիս երեսին, որ քեզ պես մարդիկ են ման գալիս... (նստում է):

ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ (ծիծաղելով): Ինչ կծու լեզու ունես... Մենք քեզ ի՞նչ ենք արել, որ մեզ այդպես ատում ես։

ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Գնա՛ վերև, գնա զվարճացիր... Թո՛ղ հազարավոր աղքատ, անտեր հիվանդներ անդեղ, անդարման կոտորվեն, սատկեն, միայն թե մատըմուազել Սոֆիաների հետ դուք պար գաք և զվարճանաք... Ասում են՝ տվե՛ք մեզ կրթված մարդիկ, ինտելիգենցիա տվեք. դրանք են մեզ հարկավոր, հասարակության բարօրությունը դրանցից է կախված։ Ահա՛, ձեզ կրթված մարդ, ահա ձեզ ինտելիգենտ և պաշտոնով — բժիշկ... Ի՞նչ եք կորցրել և ի՜նչ եք փնտրում...

ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ Է՜հ, այդպես խո չեն ասում, ա՜յ այսպես են ասում.— Տվե՛ք մեզ նոր ուժեր, թարմ երիտասարդություն, դրանք են մեր հույսերը... այրող խնդիրների լուծումը դրանց է սպասում... ազգը, Հայաստանը դրանց է կանչում և այլն։ Իսկ «նոր ուժը», թարմ «երիտասարդը» դու ես, ես ծերացել եմ, ինձ ի՞նչ ես ասում։

ԹՈՐՈՍՅԱՆ։ Գնա՛, իսեր աստուծո, հեռացի՛ր, դու միշտ արյունս բորբոքում ես...

ԱՐՍԵՆՅԱՆՑ։ Իհարկե, միշտ այդպես վառված որ խոսես, արյունդ կբորբոքվի։ (Թորոսյանը կատաղած թքում է և դեմքը շրջում է նրանից, Արսենյանցը ծիծաղելով բարձրանում է և ծածկվում է դռան մեջ):