ԹՈՒՍՅԱՆ.— (Նստում է բազկաթոռի վրա և սենյակը դիտում): Էս մի օթախն ա՞։
ԹԱԹՈՍ.— Չէ, մինն էլ հրեն ընդեղ ա։
ԹՈՒՍՅԱՆ.- Է՞ն ինչ ա։
ԹԱԹՈՍ.— Ընդեղ ա քնում։
ԹՈՒՍՅԱՆ.— (Հորանջում է. բաց է անում ալբոմը և անուշադրությամբ թերթում, հետո ալբոմը ծածկում է և նայում Թաթոսին): Անունդ ի՞նչ ա։
ԹԱԹՈՍ.— Թաթոս։
ԹՈՒՍՅԱՆ.— Պապիրոս չես քաշո՞ւմ։
ԹԱԹՈՍ.- Չէ։
ԹՈԻՍՅԱՆ.— (Ուզում է հանել ձախ ոտի երկարաճիտ կոշիկը, որը դժվարությամբ է դուրս գալիս): Խի՞ չես քաշում։
ԹԱԹՈՍ.— Դե սովոր չեմ։
ԹՈՒՍՅԱՆ.— (Ոտը երկարացնում է դեպի նա): Քե մատաղ, մի քաշի էս անտերը, մազոլը հոգիս հանեց (Թաթոսն սկսում է քաշել կոշիկը): Օ՛յ, կամաց... Հուպ մի տա... Հա՛, ըդենց... (Թաթոսը հանում է կոշիկը և դնում է բազկաթոռի կողքին): Է՜, Օ՜ֆ, մի քիչ դնջացա։ (Տրորում է ոտը: Միջոց): Թաթոս ջան, գիդա՞ս ինչ կա. ինձ որ մի քիչ ուտելու բան տաս, է՜, հոգիդ դյուզ արքայություն կգնա։ Խա՛չ։
ԹԱԹՈՍ.— Ո՞րդիան տամ։
ԹՈՒՍՅԱՆ.- Բա տանը զատ չկա՞։
ԹԱԹՈՍ.— Խի՞ չկա, ամա կողպած ա բուֆետումը։
ԹՈՒՍՅԱՆ.— Բաց չի ըլի՞։
ԹԱԹՈՍ.— Բնալիքն աղի մոտն ա։
ԹՈՒՍՅԱՆ.— Բա մի պատառ հաց ու պանիր...
ԹԱԹՈՍ.— Հաց ու պանիրն էլ ա կողպած, հլա ամեն բան էլ։
ԹՈՒՍՅԱՆ.— Մի թաս չայ էլ չես տա՞։
ԹԱԹՈՍ.— Չայ — շաքարն էլ ա կողպած։
ԹՈՒՍՅԱՆ.— Բա ո՞նց անենք։ (Միջոց: Հորանջում է)։ Համ սոված եմ, համ քունս տանում ա։
ԹԱԹՈՍ.— Ուզում ես, հլա քնի, եննա աղեն որ կգա, իրան կասես։
