Ճերմա՛կ աղջիկ, ինծի կ’ըսես Ականջս ի վար, Որ ըլլաս փոքր իմ սիրահա՛ր Տրտումներես։ Եղի՛ր։ Միայն թե կը լըսե՞ս Ողբն անտառին... Հովերն աշնան անկե առի՜ն Երազն իր վես. Իմ սիրտս է ճի՛շտ անտառին պես․․․
