Երկնելուց հետո, Երբ արդեն խոհս բառազգեստի մեջ աշխարհ է ելնում, Ես մտածում եմ, Որ նա ոչ թե լոկ մի քանի վայրկյան, Դարեր է ապրել, Որ նա մահ չունի։ Երգս, թվում է, հավերժող կանչն է Ավարայրներում թափված իմ արյան։
