1912 թ. ապրիլի 4
(Բանվորների գնդակահարումը Լենայում)
Փարված իր փոքրիկ երեխաներին՝
Մարդուն է ահա կինը սպասում։
— 0, մի՛ սպասի՛ր, նա ետ չի′ գալու,
Թշնամու գնդակն հատու էր ու սուր։ 5
Նա ընկավ դաշտում, և ո՛չ թե մենակ.
Քո ավագ որդին, մեռած աչքերով,
Դաժան թշնամու հարվածների տակ
Իր բանվոր հոր հետ պառկել է խռով։
Եվ շուրջը նրանց — ընկեր, բարեկամ 10
Ընկել են՝ կազմած ա՛լ հողաբլուր․
Եվ տաք վերքերից բանվորի արյան
Հեղեղն է հոսում կարմիր ու հուրհուր։
Փայլում է գարնան արևը պայծառ.
Չի՛ պատժի աստված չարագործներին... 15
— Եղբայրնե՛ր, о՜ , թո՛ղ անիծվի՛ նա հար.
Ով որ մոռանա այս օրը խավար,
Ով այս արյունը թշնամուն ների։
