Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Գազել պատրանքի
Էլ չի կանչում ինձ Դնգդնգան ձորը
Եվ իմ մանկության սիրած աղբյուրը։
Մի վերջին ճիգով քարերը լիզել,
Ու... կտրվել է մեղրահամ ջուրը։
Լուռ քարացել է քարերի վրա՝
Քարերին թառած ջրի փրփուրը։
Անհույս նայում եմ լռած աղբյուրին,
(Ինչ ծա՜նր է նրա այդ լռությունը)։
Աչքերս են հանկարծ ծանրանում տխուր,
Ու... ջուր է դառնում աչքերիս հուրը։
Եվ արթնանում են քարերը կարծես՝
Կոտրում աղբյուրի լուռ քարությունը...
|
|
