բնագիր
Դաստամազըդ՝ սիմ ու շարբաբ, նամ շաղ էկած ռեհան է
Դաստամազըդ՝ սիմ ու շարբաբ, նամ շաղ էկած ռեհան է.
Ունքիրըդ՝ ղալամով քաշած, էրէսըդ զարնըշան է.
Ակըռքնիրըդ՝ լալ ու մարգրիտ, ռանգիդ մարդ կու էրանէ.
Թաք յիս միռնիմ՝ դո՛ւն սաղ ըլիս, էշխըդ իմ գերեզման է.
Նազիդ միռնիմ, նազ մի՛ անի, նազըդ ինձ կու սըպանէ:
Վուր բըլբուլին վարդըն [խաբէ, աբա] խարին թամա՛մ է.
Ումնոր կանց միզի լաւ սիրիս՝ Աստուաձ չարին թամա՛մէ.
Դիդարէդ կարօտ մընացի՝ էրկու տարին թամամ է.
Թաք յիս միռնիմ՝ դո՛ւն սաղ ըլիս, էշխըդ իմ գերեզման է.
Նազիդ միռնիմ, նազ մի՛ անի, նազըդ ինձ կու սըպանէ:
Թառամեցաւ կարմիր վարդըն, բաղըն բըլբուլ չէ գալի,
Սիրտըս եարալու շինեցիր, էրվում իմ մըրմընջալի,
Էշխէմէդ հիւանդացիլ իմ, պառկած իմ դըժար հալի.
Թաք յիս միռնիմ՝ դո՛ւն սաղ ըլիս, էշխըդ իմ գերեզման է.
Նազիդ միռնիմ, նազ մի՛ անի, նազըդ ինձ կու սըպանէ:
Մէջլումի պէս սարն իմ նընգի, Լէյլումէն խաբար չունիմ.
Էշխէմէն սիրտըս էրվում է, հովանալու ճար չունիմ.
Ա՛ստուաձ վըկայ, աշխարհումըս յիս քիզ աւել եար չունիմ.
Թաք յիս միռնիմ՝ դո՛ւն սաղ ըլիս, էշխըդ իմ գերեզման է.
Նազիդ միռնիմ, նազ մի՛ անի, նազըդ ինձ կու սըպանէ:
Սայաթ-Նովէն ասաց՝ զա՛լում, աչքըս լալիս է արին.
Հում կաթնա՛կիր՝ Աթամի զա՛թ, նա՛լաթ քու էյթիբարին.
Իղրարէմէն շուտ անցկացար, ո՞ւր է եարասուն տարին.
Թաք յիս միռնիմ՝ դո՛ւն սաղ ըլիս, էշխըդ իմ գերեզման է.
Նազիդ միռնիմ, նազ մի՛ անի, նազըդ ինձ կու սըպանէ:
Էսպես թասլիբ-մուխալիփի հանգում, հինգ եարփաղլի. քրոնիկոնի 442-ին (1754):
Էսպես Արութինի ասած, մարտի 1-ին, քրոնիկոնի 442-ին (1754):
|
թարգմանություն
Ճոխ մազերդ՝ մետաքսաթել, ցողոտ, շաղոտ ռեհան է
Ճոխ մազերդ՝ մետաքսաթել, ցողոտ, շաղոտ ռեհան է,
Ունքերդ՝ վրձինով քաշած, դեմքդ՝ ոսկյա նշան է,
Ատամներդ՝ լալ-մարգարիտ, քո տեսքին մարդ կերանե,
Թող ես մեռնեմ, դու ողջ լինես, սերդ իմ գերեզմանն է,
Նազիդ մեռնեմ, նազ մի՛ անի, քո նազը ինձ կըսպանե:
Թե բլբուլին վարդը խաբի՝ արժան է կրծող-խարին[1],
Ում որ մեզանից շատ սիրես՝ Աստված թող մատնի չարին.
Պատկերիդ կարոտ մնացի՝ լրացավ երկու տարին,
Թող ես մեռնեմ, դու ողջ լինես, սերդ իմ գերեզմանն է,
Նազիդ մեռնեմ, նազ մի՛ անի, քո նազը ինձ կըսպանե:
Թառամեց իմ կարմիր վարդը, այգին բլբուլ չի գալի,
Սիրտս վիրավոր շինեցիր, վառվում եմ կսկծալի,
Սիրուցդ հիվանդացել եմ, պառկած եմ ծանր հալի,
Թող ես մեռնեմ, դու ողջ լինես, սերդ իմ գերեզմանն է,
Նազիդ մեռնեմ, նազ մի՛ անի, քո նազը ինձ կըսպանե:
Մեջլումի պես սարն եմ ընկել, Լեյլիից մի լուր չունեմ,
Սիրուց սիրտս հրդեհվում է, հովանալու ճար չունեմ,
Ա՛ստված վկա, աշխարհումս քեզանից զատ յար չունեմ,
Թող ես մեռնեմ, դու ողջ լինես, սերդ իմ գերեզմանն է,
Նազիդ մեռնեմ, նազ մի՛ անի, քո նազը ինձ կըսպանե:
Սայաթ-Նովեն ասաց՝ ա՛նգութ, աչքս լալիս է արին,
Հում կաթնա՛կեր՝ ադա՛մորդի, անե՛ծք քո կեղծ հավատին.
Խոստումիցդ շուտ անցկացար, ո՞ւր է երեսուն տարին[2],
Թող ես մեռնեմ, դու ողջ լինես, սերդ իմ գերեզմանն է,
Նազիդ մեռնեմ, նազ մի՛ անի, քո նազը ինձ կըսպանե:
|
