Երբ ուշանում եմ, Տխրություն է քո դեմքին երեւում, Նրա հետ նաեւ Վիճող մի ժպիտ, Որ մարմրում է, Սակայն չի մարում, Ինչպես արեւի Հրդեհը՝ հովից խայտացող ծովում... Իմ գոյությունը Քո այդ ժպիտի խորքում է պահվում...
