նացած են ամենամեծ զանգուածնէրով, ունեն
իրանց Ժարգոնը, որ հակումներ է ցոյց տալիս մի
նոր ազգային լեզու դառնալու (այնքան կանոնաւորուած
է արդէն, որ հնարաւորութիւն է առուել
ստեղծելու վերջին երկու-երեք տասնամեակում
բաւականին ընդարձակ գրականութիւն): Անհերքելի
է սակայն, որ ժարգոնը դեռ եւս լեզու չէ,
ինչպէս եւ եբրայերէնը այլեւս լեզու չէ: Եւ այս
է պատճառը, որ հրէական ազգը հանդիսանում է
իբրեւ կազմալուծուող, արատաւոր ազգ. նրան
պակասում է լեզու:
Հրեաները խորապէս զգում են այս պակասը
(զգում են թերեւս աւելի քան հայրենիքի պակասը),
տառապում են ու գերագոյն ճիգեր թափում՝
լեզու գտնելու համար: Աշխատանքը կատարւում
է երկու ուղղութեամբ. պահպանողականները
ձգտում են դպրոցի ու գրականութեան միջոցով
վերակենդանացնել մոռացուած եբրայերէնը, իսկ
ազատամիտները մեծ եռանդով կանոնաւորում են
ժարգոնը լեզուի բարձրութեան հասցնելու համար։
Յաջողութիւն պիտի ունենա՞ն արդեօք այս
փորձերը եւ սրանցից ո՞րն Է որ պիտի յաղթանակի,-
այդ ես չգիտեմ: Գիտեմ միայն, որ քանի
լեզուն չի գտնուած, հրէութիւնը իբրեւ այդ կմնայ
պակասաւոր ու կիսակենդան, անընդունակ
առողջ կեանքի ու զարգացման:
Եւ եթէ լեզուն կորցնելով հանդերձ հրեաները
կարողացել են պահել երկար դարերով իրենց
