չհաջողվեց թուրքերի բազմաքանակ զինված ուժերին դուրս մղել իրենց դիրքերից…[1]
Գավառի արևելյան մասում արշավանքը շարունակել և Ախալքալաքի զինված ուժերին, որոնք մեծ հաջողությամբ էին գրոհում Խերթվիսի և Ասպինձայի թուրքերի վրա՝ Ախալքալաք-Ախալցխա ճանապարհը բացելու համար, ընդառաջ գնալ ու միանալ նրանց, հնարավոր չէր, որովհետև թուրքերը ճիշտ ժամանակին կռահեցին հայերի և վրացիների պլանները և արևմուտքից սկսեցին հարձակումը հայկական և վրացական գյուղերի վրա։ Քաղաքի համար վտանգը մեծացավ։
Մեր զորքերը գեներալ Մաղաշվիլու հրամանատարությամբ ստիպված մայիսի 5(18)-ին վերադարձան Ախալցխա: Նրանք իրենց հետ բերին Մուսխի կռիվներում զոհված պրապորշչիկ Զեդգինիձեի դին և այդ օրն էլ մեծ բազմության մասնակցությամբ հանձնեցին հողին։
Ի դեպ, Մուսխի արշավանքի ժամանակ մեր զինված ուժերը տվեցին միայն երկու զոհ։ Մուսխի մոտ սպանվեց Ձվելի գյուղացի Զեդգինիձեն, իսկ Դիպակում զոհվեց սազելցի Եղիշե Հակոբի Թորոսյանը[2]։
Հինգերորդ ամիսն էր, ինչ Ախալցխան և շրջապատի հայ-վրացական գյուղերը շրջապատված էին և արտաքին աշխարհի հետ, հատկապես Ածղուրի դեպքերից հետո, ոչ մի կապ չունեին։
Եթե գյուղացիներն իրենց համար աշնանը պաշարած հաց, կարտոֆիլ և այլ սննդամթերքներ ունեին, ապա քաղաքացիների մասին այդ չէր կարելի ասել։ Այնուամենայնիվ, քաղաքի պարենավորման կոմիտեն հմտորեն ու խելացիորեն էր կազմակերպել քաղաքի բնակչությանը սննդամթերքներով մատակարարելու գործը։ Չնայած մեծ դժվարությամբ, բայց
