Jump to content

Էջ:Անդէրսընի հէքիաթները (Hans Christian Andersen, Fairy Tales).pdf/117

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

Նա շատ ցաւ էր զգում դրա համար:

—Այս անգամ նա չի կարող գուշակել, բացագանչեց կախարդը: Մի՞թէ նա ինձնից աւելի մեծ կախարդ է: Ես կը գտնեմ մի այնպիսի բան, որը նա, եթէ կաշուից անդամ դուրս գայ, չի կարող գուշակել: Առ այժմ մենք զուարճանանք:

Նա բռնեց իշխանուհու երկու ձեռքերից և սրահում գտնւող ուրուականների և շրջմոլիկ հուրերի հետ սկսեցին շուրջպար դառնալ: Կարմիր սարդերը ուրախութեամբ ոստոստում էին պատերի վրայ. բոցեղէն ծաղիկները փայլատակում էին. բուն թմբուկ էր ածում, ծղրիթները երգում էին, սև մարախները իրանց ատամներով վին էին ածում: Պարահանդէսը չափազանց ոգևորուած էր, արդարև:

Երբ նրանք պարելուց ձանձրացան, իշխանուհին պատրաստուեց դղեակ վերադառնալ, որպէս զի իր բացակայութիւնը չը նկատուի։ Կախարդը պատրաստակամութիւն յայտնեց նրան ուղեկցելու:

Նրանք փոթորկալից օդի միջից թռան և Ժանի ընկերը հետևելով նրանց, իր երեք