Բայց շարունակում էին նրանք գործել դատարկ ոստանների առաջ։
Քիչ ժամանակից յետոյ, Մեծ-Դուքսը մի ուրիշ պարկեշտ պաշտօնեայ ուղարկեց կերապասը քննելու և տեսնելու համար, որ չէ՞ր վերջացել արդեօք:
Այս նոր պատգամաւորին էլ պատահեց այն՝ ինչ որ պատահել էր նախարարին: Նա միշտ դիտում էր, հա՛ դիտում էր, բայց ոչինչ չէր տեսնում։
—Հիանալի՛ է բանուածքը, չէ՞, հարցրին երկու խաբեբաները՝ ցոյց տալով և բացատրելով այն հոյակապ նկարները և գեղեցիկ գոյները, որոնք գոյութիւն չունէին:
«Չը լինի՞ թէ ես անշնորհք եմ, մտածում էր մարդը և անկարող՝ իմ պաշտօնը կատարելու. ա՜յ տարօրինակ բան, բայց պէտք է աշխատել, որ պաշտօնը ձեռքից չը փախցնենք»:
Յետոյ նա գովեց կերպասը, և իր բուռն հիացումը յայտնեց գոյների և նկարների ընտրութեան համար:
—Անբաղդատելի կերպով գեղեցիկ է, ասաց նա, Մեծ-Դուքսի մօտ վերադառնալով:
