Եվ ես նայում էի երկար նայում։ Ինչ տեսարան։ Նրա հայկականն կրծքի յուրաքանչյուր դեպի այս ժայռոտ բարձրրանում այն ինչ դժբախտ է ավերվածը։ Նա ինձ ասում էր «Ես պարզապես մարդկային մի գորխ եմ»։ Հավիտենական չէ մարդը, նրա նրա գործն էլ այդպես մորթվում, հոշոտվում, ծվեն-ծվեն է դառնում մարդը, այսպես և նրա գործը։ Ու ես հիշեցի Զայլդ Արոլդը Հռոմի ավերակների մեջ, մտարեցի Բայնի թախփալի հանճարով դրոշմված տողերը։
Մեր այս Միջնաերգը, իհարկե ոչ Հռոմի Կապիտո լինում է, ոչ Աթենքի Ակրոպոլիսը, աշխարհահուշակ ավերակներ, որոնց միջից տիեզերական իրություններ հանրամարդկային նվիրական հիշատակներ են խոսում – մինչ դեռ մեր Անին մի մասնավոր երևույթ է մարդկության կյանքում մի փոքրիկ կաթիլ պատմության օվկիանոսի մեջ։
Բայց այդ միևնույն է։ Միևնույն՝ նրանով, որ Ակրոպոլիսն էլ, Անին էլ գերեզմաններ են։ Մահը աշխարհի վրա ծարագույն հավասարությունն է։ Նա փռում է գերեզմաններ, մեծ ու փոքր գերեզմաններ բայց մեծն էլ, փոքրն էլ խոսում ենանկախ այ հանգամանքից թե մեծ են կամ փոքր։ Մեծ գերեզմանները աշխարհի մեծարանքն են աշծարհի սուրբ խոսքն են, բայց սա չէ նշանակում, թե փոքր գերեզմանները պիտի լռեն իրանց հարազատ երկրում, իրանց մերձավոր շրջաններում։
Թող ինչ ասում են ասեն, Ակրոպոլիսը և կոպոտոլիումը ամբողջ մարդկության, քաղաքակիրթ աշխարհի բոլոր անկյուններին, - մեր Անին էլ Ախուրյանի ափում բարձր ձայնով ու բաց ճակատով ասում է թե առանց բարձր ընդունակությունների, առանց խոշոր տաղանդի գործադրություն չէ նա Ալաջայի ստորոտներում Երևան եկել է իբրև սիրուն ու շքեղ
