Էջ:Արմանտ բանաստեղծը, Թորոս Թորանեան.djvu/38

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

Ու դուոը մեր անհուն յոյսի։ Նա վաո վարդեր ցանեց բազում Քերթողութեան մեր պարտէզում, Այա շիջեց նա աստղի պէս՝ Մի վայրկեանում... -Դու խելօք խենթ, Տագնապ ու տենդ խռովայոյզ, Մգլոտ ու հին թումբեր քանդող վարարուն գետ, Նորը կերտող դու կիրք ու յոյզ։ Եւ որքա՜ն ղեռ պիտ՛ սպասենք, Ասէ՜ք, ասէ՚ք, Որ գայ նորէն, ծնուի նորից «Այր Մի»՝ սեւաչ ու սեւորակ՝ Բորբ անունով՝ Պարոյր Սեւակ... Այո,որքան պիտի սպասենք:Բայց ժողովուրդը երբ ունեցած է կարիքը մեծ զաւակներու,ծնած է մեծեր։Ցամրած չէ հայուն պտղաբեր արգանդը։ Անկախութեան նոր ալիքին հետ Ղարաբաղեան շարժման մակընթաց ալիքէն ետք,անկասկած պիտի գան նորեր,ինջպէս բոլոր դարերուն եկած են։ Օտար ափերու վրայ,Պոլսոյ մէջ,երբ ունեցած ենք պայծառ, գրականութիւն,սեփական հողին վրայ անպայման կ՛ունենանք: Այստեղ,Արմանտին հոգիէն բարձրացող ողբը մեծի մը կորստեան համար է։ Այս գիրքը փակուի Ռիմա ԳառօնԷի և իր հօր նուիրւած քերթուածներով։Հայր ու դուստր բանաստեղծներ:Ռիման կոչեցեալ մըն էր,որ եկած էր ճոխացնել իրանահայ գրականութիւնը,եկած էր նոր բուրմունք մը բերելու ընդհանրական հայ գրականութեան,բայց ահա Կասպից ծովու մոլեգնած ալիքները զայն խլեցին մեզմէ,Արմանտին գրել տալով.