Էջ:Արմանտ բանաստեղծը, Թորոս Թորանեան.djvu/50

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

–Կռիւ, կոտորած, դաւ ու դառնութիւն
Մեղքերն են անգիր յաւիտենութեան։


Մինչ Արմանտը, ա′լ չսպասելու կոչ մը կ'ընէ, Սահեանը յաւիտենական մեղք կը նկատէ — կռիւ, կոտորած, դաւ ու դառնութիւն:

Բայց Վահէ Կոտէլ զուիցերիացի բանաստեղծը քիչ մըն ալ առաջ անցնելով կը գրէ.

- Միայն հնարաւոր լինէր մէկ–մէկ պատռել
Քաղաքների կեղծիքի շապիկը։


Մէկը պիտի ըսէր՝ Երեք բանաստեղծներն ալ լուծում մը չեն տուած հարցին։ Երկրորդ մը պիտի ըսէր — Յեղափոխութեան մէջ է լուծումը: Երրորդ մը պիտի աւելցնէր՝ Պատմական յեղափոխութիւն մը եւս լուծում չբերաւ այս հարցին։

Բայց Արմանտը ըսած է արդէն — Մինչեւ ե՞րբ սպասենք ...

Տեսանք արդէն, որ բանուորները մտերիմներն են բանաստեղծին, քանի որ անոնց կոշտացած ձեռքերը բարիք կը ստեղծեն: Ահա Արմանտին «Մայիս Մէկը».

................................................................
-Քրտինքը ձեր՝ ժանգն է մաքրում երկաթի,
Սրտի, հոգու և մտքի,
Ձեր ոտքի տակ հեւում է հանդը յուռթի՝
Գալարումով երկունքի։
................................................................
Ձեր տօնին այս թող շուշանի պէս բացուի
Վառ արեւը Մայիսի,
Ու զարդարի ձեր ճակատները սաթի՝
Ինչպէս լոյսը ձեր յոյսի։