հյուրընկալ քաղաքավարությամբ։ Երբ հյուրերը նստեցան, անիկա կանչեց վարդագույն աղջիկը, որ քիչ հեռու կթափառեր։
— Մաննի՛կ,— կանչեց ան և Միհրանին դառնալով՝ հարցուց․— ներեցեք, ինչպե՞ս է ձեր անունը։
— Միհրան,– գոչեց ան հանկարծ, ինքն ալ զարմացած իր ձայնեն։
— Մաննի՛կ,— կրկնեց Արտակը, երբ աղջիկը մոտեցավ,— Միհրանին հետ գնա, ցույց տուր պարտեզը մինչև հայրս գա։
Հետո դարձավ Բարպային, սիրալիրություն մը ըսելու համար, բայց Բարպան գրպանեն հանեց թերթը և առանց խոսք մը ընելու, բայց ժպտուն, արձակեց երիտասարդը։
Ա՜հ, ինչպես Միհրանը կատեր իր ֆեսը և երկար տաբատը, երբ կաղացող աղջկան հետ կքալեր կողք-կողքի, պարտեզին արահետներուն մեջ։ Անոնք, նախ, քանի մը րոպե լուռ մնացին, հետո աղջիկը կանգ առավ, նայեցավ Միհրանին և ժպտելով հարցուց․
— Դուն լեզու չունի՞ս, կատուն կերե՞ր է․․․
Միհրանն ալ խնդաց, բայց հուզումով։
— Ի՞նչ է անունդ։
— Միհրան։
— Ա՜հ, վա՜յ,— գոչեց աղջիկը,— կարծես գյուտ մը ընելով,— իմ անունս ալ Մաննիկ է, մեր երկուքին անունները կսկին Մ–ով, ասիկա աղեկ նշան է։
— Օրիորդ Մաննի՛կ,— ըսավ Միհրանը։
Բայց վարդագույն աղջիկը խնդաց բարձրաձայն և գոչեց.
— Օրիորդ Մաննի՜կ․․․ դեռ ի՜նչ․․․ Բացի սպասուհիները և խոհարարը, ամենքը ինձի Մաննիկ կըսեն։
— Մաննի՛կ,— ըսավ Միհրանը բռնազբոսիկ ձայնով, հիշելով Վիկտորյային՝ համարձակության համար տված խորհուրդները,— Մաննիկ, դուն Զարեհ էֆենդիին աղջի՞կն ես։
— Ոչ,— ըսավ անիկա՝ հանկարծ լրջանալով․— ես հայր չունիմ, մայրս Զարեհ էֆենդիին ազգական է։
— Ուրեմն, դուն տունեն չե՞ս․․․
— Ինչպես չէ․ ես մորս հետ կբնակիմ Զարեհ էֆենդիին տունը․ անոր ալ մոբար կըսեմ․ իսկ դո՞ւ։
