ան Խաչիկին դառնալով և ֆրանսերեն, — փոխանակ ստրկամըտությամբ վարվելու, քիչ մը արիություն ցույց տայիք…
-- Բավակա՛ն է,— ըսավ Բարպան խստորեն,֊– ես իմ տանս մեջ եմ, պետք չունիմ ուրիշներու խրատներուն… —Օ՜հ, երթանք, բարեկամս, ուշ պիտի մնանք,— ըսավ Ժոզեֆինը սանդուղի գլխին:
Ոստիկանը, կարծես վերին աստիճանի հետաքրքրված, աչքերը կկոցելով կնայեր փոխնիփուխ էմիլին և Խաչիկին, որ, տագնապի մատնված, պաղ քրաինք կթափեր։
—Մենք կերթանք,— ըսավ էմիլը,— բայց մենք շուտով կուգանք, և եթե այս մարդուն,— ըսավ ան ձեռքը դնելով Խաչիկի ուսին,— բան մը պատահի, դուք անձամբ պատասխանատու կըլլաք։
Ոստիկանը թթու ժպիտով դարձավ Խաչիկին և մեկնեցավ իր ընկերոջը հետ, որ անայլայլ դեմքով կհետևեր այս տեսա֊ բանին։
—Մեր բանը բուրդ է,— ըսավ Բարպան Միհրանին, եբբ Բեռնարները մեկնեցան , և երկուքով բարձրացան սենյակ։
Միհրանը վերին աստիճանի մտահոգ էր, իսկ Վիկտորյան, որ մինչև այդ պահը չէր թափանցեր անցած֊դարձածին և սենյակը կարգի կդներ, հանկարծ կանգ առավ և անձկուտթյամբ հետևեցավ Բարպայի և Միհրանի խոսակցության։
—Մորեղբա՛յր,— ըսավ Միհրանը ինքնավստահ շեշաով, — շահասեր և խաբեբա մարդիկ էին…
—Վասիլին համար երես կուտայի, — մրմնջեց Բարպան, — հույս մըն էր…
Եվ ան մնաց մտախոհ։
—ես այսօր կերթսամ ոստիկանատուն,— ըսավ Բարպան պահ մը լռութենե հետո,— ներողություն կխնդրեմ, անուշ տեղը կկապեմ*:
—Մի երթար, մորեղբա՛յր, օգուտ չունի,— ըսավ Միհրանը — ժամանակները փոխված են, ես անգամ մը խորհրդակցիմ իմ ընկերներուս հետ:
- Հաշտությամբ կվերջացնեմ:
