թյուն կնքել «կարմիր» թուրք աշխատավորության հետ:
Մենք գիտենք արդեն, որ երբ «սովետական» հեղաշրջում տեղի ունեցավ Բաքվում, Ադրբեջանի նոր կառավարության առաջին քայլը եղավ՝ Հայաստանի դեմ անմիջապես պատերազմական գործողություններ սկսելու սպառնալիքով՝ պահանջել Ղարաբաղի և Զանգեզուրի հանձնումը Ադրբեջանին: Մեզ ծանոթ է և մի ուրիշ սպառնալիք, որ եկավ Հյուսիսից:
Ի՞նչ էր այդ սպառնալիքների բուն նպատակը: Ահաբեկում, խառնաշփոթություն, խուճապ առաջացնել Հայաստանում և դյուրացնել այդպիսով մեր կառավարության տապալումը «ներքին» բոլշևիկնեիր միջոցով: Սակայն այժմ, երբ թե՛ «ներքին» և թե՛ «արտաքին» բոլշևիկների համար պարզվեց, որ սպառնալիքը չի հասնում իր նպատակին, այլ ընդհակառակը, ավելի ևս սեղմում է Հայաստանի կառավարության հավատարիմ շարքերը, նրանք կամենում են ուրիշ, ավելի «խաղաղ» ճանապարհով ազդել հայ ժողովրդի վրա: Թե Ադրբեջանը, թե Հյուսիսը մեզ հետ հաշտության բանակցությունների մեջ են մտնում: «Կարմիր» թուրքերը, ինչպես, օրինակ, Շուշվա «կարմիր» կոմիտեն՝ Սուլթանովի գլխավորությամբ, գառան մորթի հագած գայլերի նման հաշտության ձեռք են մեկնում Ղարաբաղի հայ գյուղացիներին, խնդրելով միայն մի փոքրիկ բան անել՝ տապալել անիծյալ դաշնակցականներին, որոնք իրենց հանգիստ չեն տալիս:
Բայց թող չմոլորվեն հայ ժողովրդի և Անկախ ու Միացյալ Հայաստանի արթուն ճսկիչները: Բոլշևիկ անվան տակ թաքնված թուրքերը, ինչպես նաև ռուսները, ամենևին չփոխեցիին մի երկու շաբաթվա ընթացքում: Ինչպես այն ժամանակ, երբ նրանք մեզ սպառնում էին պատերազմով, այնպես էլ այժմ, երբ նրանք մեզ սպառնում էին պատերազմով, այնպես էլ այմ, երբ նրանք «հաշտության» ձեռք են մեկնում մեզ, նրանք երդվյալ թշնամիներն են Անկախ Հայաստանի և հայ աշխատավոր ժողովրդի:
Պատերազմի սպառնալիքները, ինչպես և հաշտության բանակցությունները, տարբեր ձևեր, միջոցներ են միայն նույն հայաջինջ նպատակին հասնելու համար: Թշնամիին ձգտում է, ինչ գնով էլ լինի, ինչ միջոցով էլ լինի, կործանել Անկախ և Միացյալ Հայաստանը, բնաջինջ անել հայ դեմոկրատիան, որովհետև վերջինս կանգնած է թե ռուս բոլշևիկի, թե թուրք «բոլշևիկի» ճանապարհի վրա:
Թող ոչ ոք միամիտ հավատ չունենա, որ անգամ կնքված
