— Այո, բայց չեմ հաւատացել։ Ասում են իբր
գնացել ես Երեւան ու էնտեղ, իբր, գնացել ես մի եկեղեցի,
ու իբր, համբուրել ես մի տէրտէրի ձեռք։ Բա՜, դա միթէ
վայե՞լ է վրաց մեծ գրողին...
Արիւնը խուժեց գլուխս: Մահը հեշտ թուաց ինձ:
Բոլոր երակներիս ուժը հաւաքուեց լեզուիս ծայրը, ու ես
ասացի, ջահանդամը, ի՛նչ որ պիտի լինի, թող լինի միանգամից:
— Ընկեր Բերիա, ինչ որ լսել էք սուտ չի, բայց
սխալ է: Ես գնացել եմ Երեւան: Գնացել եմ Ս. էջմիածին,
ու էնտեղ, համբուրել եմ ոչ թէ մի ինչ որ տէրտէրի ձեռք,
այլ յանձին Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսի, համբուրէլ եմ
ամբոցջ հայ ժողովրդի ձեռքը։ Չէ՞ որ մենք, դարաւոր բարեկամներ
ենք, հայն ու վրացին... Իսկ ո՛վ է ունեցել մեզ
պէս դարաւոր բարեկամութիւն...
Ձայն-ծպտուն չհանեց շունը։ Այդ լռութիւնը ունէր
կապարի ծանրութիւն: Մի պահ կանգնած մնաց ու յետոյ.
— Ասացի չէ՞ չեմ հաւատացել։ Բարով գնաս: Շատ
գրիր: Դ՛ու մեզ պէտք ես: Չմոռանաս ինձ դիմել երբ պէտք
ունես որեւէ բանի...
