մօտ, ե՛ւ դրսում, որոնք վարձում են սեպ խրել երկու, եղբայրների
մէջեւ:
Ես ամբողջ ձայնով ասում եմ այն վրացին որ
սեպ է խրում հայ—վրացական բարեկամութեան արանքը,
եղբայրութեան արանքը, նա վրացի չէ՛։ Սրիկա՛յ է։ Այն
հայը, ոը սեպ է խրում վիրօ-հայկական բարեկամութեանդ
եղբայրութեան արանքը, նա հայ չէ: Սրիկայ է:
Ժամանակն է, որ մենք տանք ուս-ուսի եւ այս արեւի
ներքոյ ապահովենք մեր տեւելու կամքը: Չկարծէք մենք
թշնամիներ չունենք: Իսկ մեր ամենամեծ բարեկամը, մեր
իրարհասկացսղութիւնն է։
Թէ որ ժուռնալիստ ես, գրիր այս բոլորը։
Ես խղճի մի պարտք էլ ունեմ հայ ժողովրդի նկատմամբ,
պիտի որ մի վէպ գրեմ հայոց Գագիկ թագաւորի
մասին: Դա կը լինի իմ լաւագոյն գործերից մէկը...
Մենք դուրս ելանք երեկոյի ընթացքին մեր սորված
քանի մը վրացերէն բառերը օգտագործելով՝ կմատլոպ
(շնորհակալութիւն), կենաց վալէ, շէն ի ճերիմէն (ցաւդ
տանեմ):
Երանի ամէն վրացի եւ ամէն հայ ձեզի պէս մտածէր,
Վարպե՛տ, կենաց վալէ, շէն ի ճերիմէն...
Արդեօք Վարպետը գրե՞ց իր խոստացած վէպը:
Չեմ գիտեր: Եթէ ինք չէ գրածդ այդ նիւթը կրնայ վերցնել
ռեւէ հայ վիպագիր:
Երկու տարի առաջ մահացաւ Կոստանդինէ Կամսախուրդիան,
հայ ժողովուրդի իրա՛ւ մէկ բարեկամը, խոր
սուգի մատնելով ամբողջ Վրաստանը:
Իրմով հասկցայ թէ մեծերը, երախաներու նման
աներկիւղ կը չեփորեն ճշմարտութիւնը:
Քանի մը տարի ետք Պահարէն եկաւ Երեւան: Դարձաւ
մեր ընտանիքին բարեկամը: Յաճախ կու գար Երեւանի
տունս գրպանները լեցուն կանֆէտներով (շաքար, շոքոլայ)
եւ փուչիկներով, փոքրիկներուս համար: Անին ու
Արայիկս կը զուարճանային նոր գտնուած իրենց քեռիով:
Կը փնտռէին զինք եթէ քանի մը օր ուշանար:
