սեղանին շուրջ, Ասպրամը քանի մը անգամ ել ու մուտ
գործեց դէպի պատշգամը, ու ծռելով բան եր մը փսփսաց
Կամսարի ականջին, սենեակ մտաւ, բայց շառագունած էր.
— Ախր, Կամսար ջան, սիրելի. տանը ձմերուկ չկայ...
— Անլատըխ, ա՜յ քեզ բա՜ն, Կամսարի տանը ձմերուկ
չլինի՞, չի կարող պատահել, չես գտել...
Գնաց, գտաւ ու բերաւ: Յետոյ իմացանք, թէ դրացիին
տունէն է բերեր այդ ձմերուկները:
Երեւանին զանակ տուող մարդ էր Կամսար Աւետիսեան:
Աշխարհագրութեան վերաբերեալ ունէր քանի մը
հրատարակութիւններ։ Բայց եթէ իր բոլոր գիտելիքները
թուղթին յանձնելու ըլլար, Հայպետհրատի ամբողջ անձնակազմը
կրնար տարիով զբաղեցնել:
Բարեկամ էր արտասահմանէն եկող ամէն հայու:
Բոլորը իր տունը կը տանէր: Օր մը, երբ դարձեալ իրենց
կինը, ուրախութեամբ ըսաւ.
— Գիտե՞ս, այսօր ո՛ւմ եմ տեսել, աչքերիս չհաւատացի,
մեր Արսէնին: Վա՜յ Արսէն ջան, վա՜յ կարգին
ճերմակել էր: Ասում եմ Արսէն, այդ դու ես, բալամ:
— Հասկնանք, այս Արսէնը ո՞վ է:
— Գիտէք, բոլորդ էլ գիտէք։ Տգէտ միք ձեւանա,
մեր Արսէն Կիտուրը: Պէյրութի Հնչակեան գործիչ եւ
«Արարատ» օրաթերթի երկարամեայ խմբագիր ու աշխատակից՝
Արսէն Կիտուրը: Կամսարին համար Արսէնը
«իրենց» Արսէնն էր: Իրաւունք ունէր: Իր հեթական
մահը: Չհաւատացի։ Կարծեցի կատակ է: Իր հերթական
կատակներէն մէկը։
