Կը քալեմ Լենինեան պողոտայէն: Կը սիրեմ այս
պողոտան։ Եօթ տարի, իմ Երեւանեան տունէս լուսամուտը
բացուած է այս պողոտայէն վրայ։ Այստեղ է մեր
անկրկնելի օփերան, թամանեանէ պայծառ միտքէն ադամանդակուռ
թագը: Օփերան սիրտն է Երեւանի։ Սիրտն է
հայութեան։ Բայց ոչ, Երեւանը աշխարհի այն մայրաքաղաքներէն
է, որ ոչ թէ մէկ, այլ բազմաթիւ սիրտեր
ունի: Բաբախուե, կենսախայտ սիրտեր...
Լենինեան Պողոտային վրայ եմ: Օփերային դիմացը։
«Ջրերի Խանութ»ին առջեւ։ Մայթը կը խայտայ բազմութեամբ։
Ամէն օր, որո՞նք կանցնէն այս մայթէն։
Երուանդ Քոչարը ծխամորճը ձեռքին, Կոստան Զարեանը,
Թաթուլ Ալթունեանը, Գեղամ Սարեանը ու հազա ըներ,
Հազարաւորներ...
Բազմամարդ մայթէն վրայ՝ աճապարանքիս մէջ,
կը զարնուէմ անցորդի մը։
— Ներողութիւե կըսեմ, ու երբ աչքս վեր կառնեմ,
դիմացս կը տեսնեմ Պարոյրը։
— Այ քեզ արեւմտեան քաղաքավարութիւե,— կը
բացագանչէ ան, — զարնւում է եւ ասում՝ ներողութիւն.
այ տղայ, Յակոբ Պարոնեանին ես յիշեցնում: Պատշգամբից
ինչ որ կին ջուր է թափում անցորդի գլխին եւ... ներողութի՜ւն։
Հե՛տն էլ ներողութեան անձրեւ մաղում մարդու
թրջուած գլխին, գլխացաւանք տալու աստիճան։ Դեհ,
պատմիր, ի՞նչ ունես նոր, էդ քո Կոնզալէսը հետաքրքիր
մարդ եղած կը լինի։
— ԱյդպԷս է, բայց այդ մասին ուրիշ օր մը...
— Թէ որ այդպէս է, հիմի ես քեզ մի հետաքրքիր
պատմութիւն պատմեմ։ Մի օր, մի ինչ որ բժիշկ, պիտի
ասէի ձեր կոլլեգաներից մէկը, հասկանում ե՞ս, ձեր պաշտօնակիցներից
մէկը, ինչ որ դեղորայքի կապակցութեամբ
դոքտորական թէզ է պաշտպանում։ Շրջանառութեան է
դրւում յիշեալ դոկտորի սինթեզած դեղը, եւ ի՜նչ ես կարդամ...
ընդունողը առողջանալու փոխարէն վատանում է։
Արդիւնքը գալիս յայտնում են բժիշկին... Մի—մի հիւթ
խմե՞նք, Թորոս ջան:
