Էջ:Գլադստօն.djvu/114

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված չէ

գբաղուած էին իրանց սարսափելի գործով մինչե՝ երեկո ր վերքապէս վանդալները սարսափահար կաեգ ասան երկու, անակների առաք, որոնց նոլնպէս պէոք էր քանդել։ ՜նրանք նոր էին ի մա ցելդ որ ալգտեղ ճարակած է աիֆը որից մի , քանի բնակիչներ արգէն մեաւել էին։ «(հանգածները ադա՜ հում էին հողատիրոք գործակալին ի/նա քել ա1գ աները, բայց նա անողոք էր և պա հան հում էր իսկոէն քանդել։ Գործակալը հրամայեց մի լալն՜ վերմակով ծածկել ղառանցող հիլանգն և ր էն և վերցնել աների կտուրները։ էււ ուղեկցում էի այդ հիվանդներից չորսին նրանք ծածկոսած էին վերմակովդ իսկ վեչեից ծածկում էր երկինքը։ Այ/ արաաքսման աե սար անները ես երբէք չեմ մաւանար կանանց հեծկլտանքներըդ վախեցած երեխաների ճղվղոցը, տղամարդկանց լուռ, յուսահատուքժիւնը։ Արտասուքներ էին հոսեցնում տեսնողների և լսողների աչքերից։ էււ տեսակդ որ պաշտօնեաներն ու ոստիկաններըդ որոնք ներկալ էին այդ տեսարան ներին լաց էին լինում երեխաների նման։ որգ անձրևը թափւում էր ամբողջէ գիժերը , անտուն նահատակներին ցուց էր տալիս նրանց գրութեան ամրողք սարսափը։ հէրքակահ կայուածատէրերը արգելել էին իրանց դիւղացիներին տեղ տալ ալգ խեղճերին։ դոն է մի գիշեր քէեայուա վյւնդուածները գաղթում էին Ամերիկա, բայց կոտորւում էին ճանապարհին