և անոր փայլն ավելցնելու ջանադիր լինելու սին երազներով:
– Բայց չգիտե՞ս, սիրելիս, թե գաղափարականն երիտասարդ հոգվո սնունդն է և թե ոսկեզօծ երազներով կը սնանի ու կաճի։
– Միթե դու երիտասարդ չե՞ս, Արաքսիա:
– Դժբախտությունը ծերացուց զիս արդեն. զի դժբախտությունը ծանր դպրոց մ՚է ուր ժամանակ չկա երազելու, և ուր իրականության դասը կը տրվի միայն։ Հոն կյանքը կը ներկայանա մեզ զուրկ յուր բոլոր զարդերեն սոսկալի մերկությամբ կմախքի կերպարանաց ներքև։ Այդ կմախքն երկբայության տեղի չտար, զի մեր աչաց առջև կը պարզե յուր ծալքերը, խոռոչները ու սևությունները։ Հոն աչքը կը վարժի այդ խիստ ու դժնդակ տեսարանին, հոգին կարիանա, և իբր քաջ զինվոր՝ կենաց ճակատամարտին մեջ կը հառաջանա։
Տիկին Երանյան ըմբռնելով այդ արի բայց կարեվեր աղջկան։ Հոգվույն դառնությանը, խոսակցության տարբեր ուղղություն մի տվավ հարցնելով անոր թե աշխատության ո՞ր ճյուղն կընտրեր վերջապես անձին։
- Տիկի՛ն,— հարեց պատանուհին, — կընտրեմ ա՛յն միակն որ կը ներկայանա ինձ արդ․ այսինքն պատվավոր ընտանյաց մի քով դասատվություն ընելը։
— Երանի՜ թե փոքրիկ մի քույր ունենայի,— գոչեց Վարդանույշ,— որպեսզի անոր դաստիարակության հոգը քեզ հանձնվեր։
— Առանց այդ պայմանին՝ Արաքսիա մեզի հետ կրնա բնակիլ իբր զավակս,— հարեց տիկին Երանյան, ու կերպով մի օգնել յուր ծնողաց իսկ։
— Դուք երկու թանկագին հոգիներ եք,— պատասխանեց Արաքսիա, լիովին հուզյալ. երախտագիտական զգացումները։— Բայց ներեցեք որ մերժեմ ձեր ազնիվ առաջարկն զի կը փափագիմ արժանավորապես վարձատրվիլ իմ ծաոայությանցս համար, և ոչ թե մարդասեր սրտի ողորմության լումա ընդունիլ:
— Որչափ խիստ ես քեզ նկատմամբ, Արաքսիա՛,– ըսավ Վարդանույշ վշտացած իմն կերպարանոք։
