— Ես զինքը չթողուցի, ինքն ուզեց զիս հալածել։
— Ո՞վ, Վարդանո՞ւյշ ուզեց հալածել զքեզ։
— Այո՛։
— Խոստովանե, Սիսա՛կ, թե այս վայրկենիս ճշմարտախոս չես։
— Ի՞նչպես կրնաս զայդ գիտնալ։
— Անշուշտ գիտեմ քանի որ ողորմելի աղջիկը զքեզ չարաչար կը սիրե։
— Եթե սիրեր զիս ստուգիվ առաջարկս կընդուներ։
— Ո՞ր առաջարկդ։
— Պարզապես զինքն առևանգել։
— Սքանչելի խորհուրդ արդարև։
— Ինչո՞ւ խորհուրդս կը դատապարտես։ Եթե Վարդանույշ զիս իրոք սիրեր, այդ առաջարկս խիստ գործադրելի պիտի թվեր իրեն։
— Գերագույն մտածություն մ՚ունեցեր ես իրոք։ Կերևա թե քեզ համար պատվո խնղիրը բառ մ՚է պարզապես։
— Ինչպես և քեզ համար սերը բառգրքի բառերեն մին է և ոչ այլ ինչ։
— Կը բաղձայիր ուրեմն որ Վարդանույշ անջնջելի արատով մի դրոշմեր թե՛ ընտանիքն և թե՛ բոլոր յուր կյանքը։
— Դու ևս նախապաշարմանց գերին ես կը տեսնեմ։
— Եմ այդ մասին, և կուզեմ լինել միշտ։
— Ուրեմն քանի որ զիրար չենք հասկնար, ավելորդ է մեր խոսակցությունն առաջ մղել,— ըսավ Սիսակ ճարպիկությամբ։
Բայց Արաքսիա առանց այդ խոսքերուն ուշադրություն ընել ձևացնելու՝ երիտասարդին ըսավ․
— Խոստովանե՛ անկեղծաբար, ինչո՞ւ այդչափ ջանադիր ես փութացնել ամուսնությունդ օրիորդ Երանյանի հետ։
— Վասնզի կը սիրեմ զինքն, և կը փափագիմ որչափ հնարավոր է կենացս բոլոր րոպեներն անոր հետ անցընել։
— Սիսա՛կ, մեկ կողմ թող այդ արվեստավորյալ խոսքերն, և հիշե թե հոգվույդ խորը կը կարդամ ես։
— Ինչո՞ւ ուրեմն կը նեղվիս հարց ու փորձի ենթարկելով զիս։
