— Վասնզի կը փափագիմ քու վերջին որոշումդ ճանաչել։
— Քանի որ դու չես հավատարիմ սիրույս էության, ի՞նչպես կարելի է ինձ որևէ վճիռ տալ։
— Մեծ պատճառներ ունիմ սիրույդ չհավատալու,— ըսավ աղջիկը, մասնավոր կերպիվ նայելով անոր։
Երիտասարդն անմիշապես հասկցավ թե տիկին Աբգարյանի կակնարկեր, և անտարբեր ձև մ՚առնելով ըսավ.
— Ես երիտասարդ մ՚եմ, և բնական է որ հուսով միայն չեմ կարող ապրիլ։
— Բայց հույսերն իրականության վերածելու համար կը բավե որ նվազ հեշտասեր լինիս ու առավել աշխատասեր։ Ւսկ դու կը փափագիս տիրանալ հանգիստ վիճակի մի առանց աշխատության. և այս է պատճառն որ կուզես ամուսնությունդ փութացնել օրիորդ Վարդանույշի հետ և ոչ այլ ինչ։
— Ուրեմն ես չե՜մ սիրեր զՎարդանույշ,— գոչեց Սիսակ, իբր թե սրտմտելով։
— Եթե սիրեիր զինքը, չէիր դատապարտեր այդ խեղճ աղջիկն անկողնո մեջ տառապելու և կասկածով ու կարոտով մաշելու։
— Ստո՞ւյգ է ըսածդ արդյոք։
— Կրնաս դու անձամբ երթալ և ըսածս հաստատել։
— Դու ազատ ես դատելու զիս ինչպես որ կը կամիս, բայց սա ստույգ է որ ճշմարիտ զգացում մ՚ունիմ Վարդանույշի նկատմամբ. կը սիրեմ զինքն և կուզեմ ստանալ զինքն ժամ հառաջ որևէ կերպիվ, հավանությամբ ծնողացն կամ թե առանց անոնց հավանության։ Եթե այդ պայմանր կընդունի օրիորդը, պատրաստ եմ նվիրել նմա բոլոր հոգիս։
— Հուսամ թե առանց այլոց բաժին հանելու սակայն, զի այդ մասին խիստ առատաձեռն ես արդարև։
— Ես տակավին ամուսնացած չեմ։ Հետևապես արդարացի չէ կարծեմ հավատարմություն ուխտել առ այն որ տակավին կինս չէ։
— Եվ սակայն դու չես ներեր որ ամենափոքրիկ համակրություն մ՚ունենա Վարդանույշ ուրիշի համար կարծեմ։
— Անշուշտ։
— Կը տեսնե՞ս ուրեմն որչափ անիրավ լինելդ։ Եթե հարցնեմ
