Բայց Օննիկ, րսի, գիտե՞ս, որ քու խնդրանքդ կատարելէ ետք ես պահանջք մր ունիմ։ Զեմ գիտեր, ըսաւ:
Դուն, «Շիրակ»ի համար յօդուած խնդրեցիր եւ ստացար։ Ես ալ Օննիկ Սարգիսեանի գիրքին համար նիւթեր կքո լզեմ քեզմէ, իմս խնդրանք չէ, այլ պահանջք է արդէն:
Մոռցիր ամէն ինչ, մոռցիր, որ ոմանք քիթդ մռութդ չեն հաւնիր, ոմանք ճաղատ գլուխէդ կր վախնան, ոմանք կ ^այպանեն քու այսինչ արարքդ առանց հարցնելու քու կարծիքդ իրենց քիթին մռութին մասին:
Աչխարհ է: Եւ դուն այս աչխարհի փորձութիւններով ու փորձանք ներով հարուստ ես: Մոռցիր ամէն հայհոյանք ու գրէ, թէկուզ հայհոյանքով գրէ, ճիկէր...
Հասկցուեցանք, ըսաւ։ Պիտի գրեմ:
Հիմա, շատ ընթերցողներու հետ, ես ալ սպասումի մէջ եմ:
Անուններ կան, որոնք ամբոդ կեանքիդ ընթացքին քեղի հետ պիտի րըան: Պիտի ըըան մշտակայ ներկայութիւն քու դժուարութիւններուդ մէջ, ուրախութիւններուդ ընթացքին: քՍնճոյքի մէջ ես, բաժակը իրենց պիտի զարնեն բաժակիդ, թէկուզ իրենք ըըան հազար փարսախ հեււու քեզմէ: Վտանգի մէ՜*ջ ես, հեքիաթի մազը կր վառես, մօտդ են: Ւնկած ես խաւարին ծո^ցը, վերյիշուոդ խօսք մը, միտք մը իրենցմէ, պիտի լուսաւորէ շուրջ բ ոլորդ:
Հիչ է րսեւ անոնք ազնիւ են: Ոիչ է ԸԱՍլ անոնք սկդբունքային են, քՒհ է ըսել անոնք իրաւ հայեր են եւ իրաւ մարզիկ, որոնք եկած են մեր աչխարհը կարծէք ուրիշ մոլորակէ մը: Եկած են մեր աշխարհր գեղեց կացնելու համար, մեզ լուսաւորելու համար:
Սան սակայն արարածներ, որոնք այս մարդոց լոյսր չեն ուզեր, կ*ու– զեն ապրիլ խաւարի մէջ: Ւրենց խաւարը կր նախընտրեն այս մարդոց լոյսէե: Ուրիշներ ալ կան, որոնք անոնց լոյսովր կապրին:
Այդ մարզիկը, այդ լուսատուները, երբեք չեն մտածեր իրենց անձին մասին: Ծն ած են իրենց շրջասլատին համար, ազգին համար, մարզող համար:
Ահա ԼԱյդ բացառիկ մարդոցմէ մէկն է գրսղ, հրապարակագիր, գործիէ՛ ^ք1ալղացակսյխօս, ազնուագոյն մարզ * Անդրանիկ Անդրէասեանը:
Գլխագիրով գրուելիք մարգ մը, որ իր անունն ու ազգանունն իսկ պարդ գիրով կր ստորագրէ:
Աւելի քան քառասուն տարիներու բարեկամութիւն մը զիս կր կապէ այս վիպագիրին:
