պատճառով հոսանքդ եղաւ ուժեղ: Այդ հոսանքիդ մէջ գուցէ ճմլուեցան ծադիկներ... այդպէս կ քըԱայ գարնանային հեղեղը, որ սակայն իր հետ տիղմ ալ կր բերէ պարարտացնելու համար դաշտերր, իր հետ ոսկի ալ կր բերէ, ոսկին հասկցողներու համար, ու ինչ խօսք, ճանապարհին ծաո ալ կր տապալէ...
Ես քեղի ածականներ պիտիչշնորհեմոչ դրական եւ ոչ ալ ժխտական, դուն քու հողդ պաշտող տղայ մրն ես։ Եւ ընկերս ես։
Իու խօսքերդ որոշ ակւսնջներու համար անսովոր են։ Ինչպէս ժամանակին անսովոր էին Շահնուրին խօսքերը, որոշ ականջներու համար։
Ինչ ընենք, թքնե^նք։ Այս է իրերու դրութիւնը։ Մեր թուքը մեղի պէտք է։ Պէտք է սակայն քիչ մը շրջահայեաց րԱանք...
⁂
Սւ ՃԵՎԱՀԻՈՃԵԱՆր Լողան կապրէր։ Եապմահմոտ ճարտարապետ։ Ես ղինք ճանչցայ «Անի»ի էջերէն, որուն կեանքը եղաւ կարճատեւ, բայց հունձքը մեծ։
Ամէն անգամ, որ կր հանդիպէի ճեվահիրճեանի յօդուածներուն, որոնք իրենց որպէս նիւթ ունէին ճարտարապետութիւնը ընդհանրապէս ու հայ ճարտարապետութիւնը, թէ ան ինչպէս ճամբորդեց դէպի հիւսիս եւ ազդեց ռուսականին վրայ։
Եթէ բարի ձեռք մը ձեռնարկէ հաւաքել Ա. ճեվահիրճեանի մասնագիտական յօդուածները Վահէ֊Վահեանի «Անի»էն, Պէյրութի «Շիրակ»էն, Ս. Ղազարի «Եազմավէպ»էն եւ մեր մամուլի տարբեր որդաններէն, անպայման հրաշալի ստուար հատոր մր կունենաք։
Ո^ւր պահուած է այդ բարի ձեռքր։
Հանդիպեցայ իրեն Փարիզի մէջ։ Հրանդ ք^ալուեանը չկար. րայց կար իր գրատունը, ահա հոն հանդիպեցայ այս մեծ հայան, որուն հանդէպ պատանեկութենէս մեծ համակրանք մր պահած էի հոգիիս խորր։
Համբուրեցի իր ձեռքր։ Մարդը զարմացաւ։ Պատմեցի թէ որքան ժամանակէ ի վեր կր հետեւէի իր գործերուն։ Ցուցուեցաւ։ Մեծահասակ եւ սպիտակահեր այդ մարդը լացաւ։ Դիմացս, կարծէք Արարատն էր, որուն ձիւները սկսան Հաէ1իլ–"
Մեծարժէք գրադարան մր ունիմ, ըսաւ։ Վինս եւ զաւակներս հայ չեն, ի^նչ պիտի ըԱայ գիրքերուս վիճակը մեկնելէս ետք... Գիտես, կեանքը ժամանակաւոր է...
Լացաւ մեծ ճարտարապետը։ Ի^նչ կրնայի ըսել իրեն։ Սփուիէի՜։ Զէի կրնար։ Թսւյց պէտք էր խօսէի։ Վարպետ, ըսի վերջապէս, անհատին
