Ռոպէր Հատտէճեանը զիս տարաւ Իսթանպուլ գտնուող Շիշլիի հայող գերեզմանատունը։ Մարմարաշէն շիրիմներ տեսայ: Միայն Շիշլիի հայող գերեզմանատունը ուսումնասիրելով, ըսել կ նւզեմ տապանաքարերը ուսումնասիրելով, կարելի է վեր ա կանգն ել պոլսահայ մեր կեանքին կարեւոր մէկ մասը:
Մեր պատրիարքներու շիրիմները տեսայ։ Եղիային շիրիմին առջեւ լուռք հակեղի գլուխս։ Ամէնէն աւելի յուզուեղայ Բագարատ Թեւեանի շիրիմին առջեւ, ուր կար ձեռնափայտ մը եւ մանկագիր մեր գրողին, «Պարտէզ» պոլսահայ մանկական թերթի խմբագիրին խօսքը.– Այս ծուռ փայտով ուղիդ աՆղտյ իմ կեանքիս ճամբան։
Վերադարձի մեր ճամբուն վրտյ Հատտէճեան հարղ տուաւ.- կքուզե՜*ս տեսնել Յակոբ Անձուրին։
կրնայի՜* չուզել։
Գաղինք։ Ափ մը ծերունի էր։ Զիւնասպիտակ մազերով, ձիւնասպիտակ ժպիտով, ձիւնասպիտակ հոգիով։
Տարին 1970 էր։ Դէմս նստողը ութսունի մօտեղող մեր գրողն էր։ Նստած էր, ըսի, քանի որ իսթանպուլահայ արձանագործ մր այդ պահուն կր պատրաստէր մեծ գիւղագիրին կիսանդրին։ Լաւ կիսանդրի էր։
Երբ ներս մտանք, Մնձուրին փորձեր ոտքի կանգն իլ։ Հատտէճեան նստեղուղ զինք, համբուրուեւղաւ։ Ապա ներկայաղուղ զիս մեծ գրողին։ Ես խոնարհեղայ ու համբուրեղի Յակոբ Մնձուրիին ձեռքը։ Շրթներս, զգաղի թէ մասունքի մը կը հանդիպէին, ջերմաղնող սարսուռ մը անղաւ մարմինէս։
կարճ նստեղանք։ Բայղ լուսաւորուեղանք։ Մնձուրիէն լոյս կը ճառագայթէր։ Հիմա, տասնհինգ տարիներու հեռաւորութենէն տակաւին կը զգամ, կ ապրիմ այդ լոյսը ու կը յիչեճ այդ րոպէն, երբ Տէմիրճեան Յակոբր, Մնձուրին, կր մակագրէր իր մէկ լուսանկարը ինծի համար, որպէս յիշատակ։
Պայծառ պահեր կանէ որ կր մնան մեզի հետ ամբոզջ մեր կեանքին ընթաղքին։ Ահա այդպիսի շարունակուոզ պահ մըն Էր Մնձուրիին իմ հանդիպումս, որուն համար մէկ ու կէս տասնամեակի հեռաւորութենէն շնորհակալութիւն կր յայտնեմ Հատտէճեան բարեկամիս։
Մնձուրի։ Բիչեր կարդաղած են զինք Պոլիսէն դուրս։
Բայղ կարդաղող ները, ազատուած պիտի գտնեն Արմտանր, հանդիպած պիտի ր/չան լոյսի ու այդ լոյսը պիտի ըԱտյ մնայուն թնակիշը իրենղ հոգիին։
