Դրան հետեւեցին Շահումյանը, Գետաշենը, եւ Արցախում սկսվեցին նույն պրոցեսները։ Որովհետեւ, ես արդեն մեկ անգամ ասել եմ, կներեք որ կկրկնեմ, նոր իշխանության հաստատմամբ, Հայաստանում տեղի ունեցավ արմատական փոփոխություն, որը դեռ շատերս չենք գիտակցում։ Հայաստանն այսօր Խորհրդային Միության ամենաարմատական հանրապետությունն է։ Շա՛տ ավելի, քան Մերձբալթյան հանրապետությունները, եւ նույնիսկ՝ Լիտվան։ Ինչո՞ւ։ Որովհետեւ Հայաստանի ներսում Մոսկվան հենարան չունի, հող չունի։ Լիտվայում կան ազգային փոքրամասնություններ, կա Ինտերֆրոնտ, այնտեղ նա դեռ կարող է ազդել դրանց միջոցով։ Հայաստանի ներսում Մոսկվան որեւէ լծակ չունի։ Միակ լծակը, որով նա կարող է ազդել Հայաստանի իրավիճակի վրա, Արցախն է՝ Արցախը, Գետաշենը, Շահումյանը։ Եւ ահա այս լծակն է, որ օգտագործվում էր եւ այսուհետեւ էլ կօգտագործվի Հայաստանի դրությունն ապակայունացնելու նպատակով։ Այստեղ է, որ մեզնից պահանջվում է վարել շատ ճկուն քաղաքականություն։
Շահումյանում, Գետաշենում եւ Արցախում ադրբեջանական կողմի ակտիվացման հետ կապված երկրորդ հանգամանքը, ինչպես արդեն նշեց Սեյրան Բաղդասարյանը, նախընտրական կամպանիայի հարցն է։ Իսկապես, սեպտեմբերի 30-ին նշան ակված են Ադրբեջանի ընտրությունները, եւ Արցախի խաղաքարտն օգտագործվում է երկու կողմից էլ՝ թե՛ պաշտոնական իշխանությունների, թե՛ Ժողովրդական ճակատի։ Երկուսն էլ այս խաղաքարտն օգտագործում են ազգայնական զգացմունքներ գրգռելու եւ քաղաքական վարկ ձեռք բերելու համար։ Ուրեմն պետք է գիտակցել, որ մեկ ամիս այս իրադարձությունները պետք է տեղի ունենան, եւ մենք պետք է համապատասխան դիմադրություն հանդես բերենք։
Այստեղ շատ խոսվեց դիմադրության մյուս միջոցների մասին, եւ, ինձ թվում է, պարոն Գդլյանը համոզվեց, որ այս նիստը չէր կարելի բաց անել։ Որովհետեւ ասվեցին այնպիսի բաներ, որ թվում է թե, նույնիսկ փակ նիստում, մեր պատգամավորներն այնքան գիտակցություն պիտի հանդես բերեին, որ չխոսեին դրանց մասին։ Եւ վստահ եղեք, որ խոսողները չեն, որ գործ են անում։ Գործ անողներն ընդհանրապես դրա մասին չեն խոսում։ Կարծում եմ՝ այսպիսի խոսակցությունները պետք է վերանան մեր խորհրդարանից։ Անողները շատ լավ էլ գիտեն, թե ինչ ճանապարհով պետք է անել, ինչպես եւ ինչ պետք է հայթայթել,
