Երրորդը՝ հանրապետություններում ժողովրդավարական գործընթացների խորացումը, որն, իմ կարծիքով, ոչ մեկը չի կարող ժխտել։
Եւ վերջինն ու ամենակարեւորը՝ հանրապետական իշխանությունների կենսունակության դրսեւորումը, ինչը մի շարք հանրապետություններ ապացուցել են գործով։
Այժմ բացասականի մասին, որին կանդրադառնամ հակիրճ կերպով։
Պարզ է, որ տնտեսության մեջ քաոս է տիրում, որ սոցիալական եւ ազգամիջյան հարաբերությունները չափազանց լարված են, եւ որ իշխանությունները կաթվածահար վիճակում են գտնվում։ Բայց ներկա պահին, իմ կարծիքով, ծագել է բոլորովին նոր իրադրություն, որի հետեւանքով էլ գումարվել է մեր այս հավաքը։ Իշխանության կաթվածահարությունն արդեն վերափոխվում է իշխանության իրական ճգնաժամի, ինչին գումարվում են «աջ սպառնալիքի» եւ սոցիալական բունտի վտանգները։ Այս իրադրության մեջ մենք չպետք է կորցնենք մեր գլուխները։ Մեր պարտքն է հանգիստ գտնել իրավիճակից դուրս գալու ելքերը։
Առաջարկվում են մի շարք մոտեցումներ։ Պրեզիդենտն առաջարկեց սառեցված հայտարարել հանրապետական իշխանությունների որոշումները։ Կարծում եմ՝ բոլորի համար պարզ է, որ դա չի գործի։ Ուրիշները, եւ ոչ միայն այստեղ հնչած ելույթներով, այլեւ հասարակական կարծիքի մակարդակով ու զանգվածային լրատվական միջոցներով, պահանջում են ուժեղացնել իշխանությունը։ Ցավոք, շատերը «իշխանություն» բառը հասկանում են մեկ՝ ընդ որում դրա երկրորդային, այն է՝ ռեպրեսիվ իմաստով։ Սակայն մոռացվում է ամենագլխավորը՝ իշխանության հիմնական կարգավորիչ գործառույթը։
Որո՞նք են կարգավորման մեխանիզմները.
Խորհրդակցություններն ու ավանդական ժողովներն արդեն ոչինչ չեն տա։
Ուժային մեթոդները, որոնց արդեն անդրադարձա, ցանկալի չեն եւ վտանգավոր են։
Կոորդինացման ինստիտուտը, կարելի է ասել, նույնպես գոյություն չունի։
Պրեզիդենտի հրամանագրերը չեն գործում։
Ուստի միակ մեխանիզմը, որն իմ կարծիքով ապացուցել է իր կենսունակությունը, եւ ամենքդ էլ ձեր փորձով կարող եք դա հաստատել, ՀԱՄԱՁԱՅՆՈՒԹՅՈՒՆՆ է։ Ճգնաժամային պահին սովորաբար գործում է
