իրեն թղթի կտո՞ր մըն ալ չի հասնիր. բայց ինք ինչպե՞ս տարին երկու ըրավ, երկուքը, հինգ, տասը:
— «Որբ աղջիկ մըն էի, կըսե, խուրպան, երկու խոսքով ահա Գուհարի պատմությունը բուն իսկ իր բերնեն. պապ, մեր մեռնելեն վերջը, երկու քոր էինք, ինձմե պզտիկը մեռավ, ես մնացի, հուսա, հունա, ոտք քաշելով, էրես ծեծանքով ապրեցա: Ամառը թթի ծառերուն տակ թութ կըլլեր առտըվա և իրիկվա ուտածս, ձմեռն ու մեկալ օրերն ըլ, ինչ որ դնեին փեշս, դուռ դրացին, օր մըլ հայիմ գլոխս կտոցվեցան խելքեցին որ՝ գլխավորի մի շուքին տակ ապրիմ. ես դըր հովցուկ ջուր մի, 12 տարվան գայի չգայի, իմ պիսեկներս տահա հորթ կարծեին»։
«Ի՞նչ ճուղապ տայի, ի՛նչ ըսեի, վրաս ձեռք մի լաթ ձգեցին, ներս քաշեցին ու նետեցին փերտեին ետին: Հարսնիքս կատարելու գնըց, սև հարսնիք ըլլեր: Փերտեին էտին, քովս էլլող մտնող կնտոց հետտը հիսապը չի գա, էնոնց հետ պազի-պազի դիվու պես ըխթյար էրիկ մարդ մըլ կելլա կմտնա ամա, ի՞նչ գիտնամ։ Ըխթիյարը ամեն գալու ելլալու, քովս խոսող խնտմտացող էքսուկէթեկներուն խոշոր-խոշոր քյուֆուրներ կենե ու ետևէ ըլ քովս կայնեցուցած գինու բղողե մը տափլիով բան մի կպարպե ու կերթա: Ես բերանս կապեր կկենամ. նոր հարս մի, խոսալ խնդալ չըլլիր։ Մինչև կես գիշեր էս մարդը, էս ջեշիտ ― կթաթխվի, կթաթխվի կերթա: Է՛ն սողը, եփ ալ կնիկներ ըլ գացին քովես նը, էն մարդը գլտրվելեն, մըտրվելեն անգամ մի տահա էկավ էրվաց քովս նը պիրտենց վախնալ մը էրի ու բերնես մի քանի խոսք փախավ. «Մըյա, գրո՞ղ է, ի՞նչ է, իմ գլխավորս չըլլի էս հերիֆը. հա՛, իմ գլխավորս էնի է էղեր, իցցուն տարվա գուգգե մի»: Ա՛լ ի՛նչ լամ գլոխս, ի՞նչ էնիմ, ճակտիս յագին էսի է, կըսեմ կմնը՜մ: Էկո տես որ, իմ ախպարս, տարին երկուք չըլլիր։ մարդս միտքը կպիյե եղեր իրեն երեսը ջուջկհալ գրող ըսելըս, դուռն երեսիս փակելով դուրս կելլա, ա՛լ ունչ իզը, ունչ թոզը, և այլն, և այլն»։
Խեղճ աղջիկ, դուն արդեն դժբախտ մըն ես. ի՞նչ կրնան ընել քեզի, քանի ամուսնալուծություն չկա. ինչո՞ւ հիմա պարապը կմըղմըղաս, ցավերդ կցուցադրես. որո՞ւ հոգը. «Զօր Աստուած զուգեաց, մարդ մի՛ մեկնեսցէ»:
1900
