մեջ վարանած իր կողմեն իբր լեցուն գիտցողե մը, միջամտող ձայնի մըն է սպասեր։
Ու այսպես գեղը մտնող ելլող հյուր կղերներու հետ ինք բանիմաց ու համարձակ խոսողն ըլլալով, իր իսկ գեղին քահանաներուն մոլորանքները քննադատելե չէ քաշված։
Վայը կբերեր անոր գլխուն, որ քենով պատարագի կկայնի, կամ որ իրենը չեղող ծուխ մը կհետապնդե, կամ ծխատեր մըն ալ իր այցելած տունեն արբած՝ քեռոխենտիլ դուրս կսողոսկի ու եկեղեցին պաշտամունքի կմասնակցի։
Ծերուկ տետեն այդ երևույթներուն հանդեպ թեմակալ առաջնորդի մը սաստող տիրական ձայնին չափ աղմուկ կշինե ան անբարո մոլորածին շուրջը ու իրեն ալ ոչ մեկը կըլլա մեղադրող։ Բայց, ինչպես կըսեինք, սուրբ Աստուր իր այնքանի ահարկություններովը անանկներու մասին մեզի դեմ հակառակ ճնճղուկի անհարկիություններուն, ամեն անգամ ալ բարի կերևնար կամ մենք գոնե այնպես կըմբռնեինք։
Երբ զինք շատ կնեղեինք, երբ քիչ մը շատ համառ հարցասերներ երևայինք, «ի միջի այլոց» միայն այն մեկը հասկնալու համար թե՝ վարդապետներն ինչո՛ւ կկարգվին, կամ ի՛նչպես կրնան կարգվիլ, քանի որ մեր գեղին վարժապետը մեզի անոնց նկատմամբ շատ մը սրբազնիկ բաներ ըսեր է. «Ձեր խելքին չի պառկիր կըսեր, տղա՛քս, գործերնուդ գացեք, Աստուր ամուն այդքան մը մի՛ նեղեք, ես ձեր պապերուն պապուն ընկոզ խաղալը գիտեմ»։
Մենք իրավ է, որ գործերնուս կերթայինք, չէինք ուշանար, բայց ի՛նչ ըսել է կըսեինք, որ մեզի հետ այնքան կարճ կխոսի, մենք դպրոց կերթանք, մենք թեև տղա, բայց եթե ոչ իրեն չափ, իրմե գոնե պակաս չէ մեր ունեցած ու գիտցածն ալ եկեղեցիի կամ եկեղեցականի խնդիրով։
Ես դեռ իմ մորմես ալ շատ մը նախապաշարումներ քաղեր պահեր էի մեջս։ Անգամ մը, երբ մայրս մեր տունէն դիմացի տանիքեն հյուր վարդապետի մը փռնգտալը լսելով ինք ասդիեն խաչ հանելու ձև մը ըրավ, ես հետաքրքիր՝ բացատրություն պահանջեցի, ա՛տ ինչ, մայր, ըսի, վարդապետին հազալ փռնգալո՛ւն ալ խաչ կհանես, «ինչո՛ւ չէ, տղաս, պատասխանեց, վարդապետ մը մեզի պես մի՛ հասկնար, սուրբ մարդիկ են վարդապետները, անոնց ամեն բանն ալ սուրբ է, անոնց զորքին ու հավատքին ղուրպան, անոնք
