Թորոս Թորանեան
Մենք այստեղ ունենք պետականութիւն։ Անհրաժեշտ է արեւմտահայերէնը տպագրելով, ժողովրդականացնելով, դարձնել ժողովրդի կողմից գործածական, որպէսզի արեւմտահայ և սփիւռքահայ գրականութեան ոչ մէկ ոսկեհատիկ անծանօթ չմնայ լայն ընթերցողներն։ Նոյնը պէտք է անեն մեր արեւմտահայ գրչակիցները՝ փոխանակ ամուլ վէճերով գրաղուելու։
Գ. Արշակեան.
— Համակարծիք եմ Մ. Սարգսեանին։
Մ. Սարգսեան.
— Ուզում եմ խօսել մի տաղանդաւոր մարդու՝ այսպէս կոչուած հայրենադարձ Կարպիս Սուրէնեանի (Սարկաւագեան) «սխրանքի» մասին. նրան յաջողուեց ռուսերէն բնագրից հայերէնի թարգմանել ռուս գրականութեան ամենադժուար թարգմանելի գլուխ-գործոցներից մէկը՝ Ֆ. Դոստոյեւսկու «Կարամազով եղբայրները»։ Այս փաստի մէջ ես տեսնում եմ խորհրդանշական էութիւն։ Ուրեմն Կարպիս Սուրէնեանը, երբեմնի արեւմտահայերէնով խօսող ու գրող մարդը, ոչ միայն գերազանց սովորեց արեւելահայերէնը, այլեւ նոյնքան հարազատօրէն իւրացրեց ռուսերէնը, և արեւելահայերէնի ու արեւմտահայերէնի գեղեցիկ ներդաշնակութեամբ հայութեանը հրամցրեց համաշխարհային գրականութեան այս գլուխ-գործոցը։ Օգուտը միասնութեան մէջ է։
Իմ եւ իմ գրչակից ընկերների երազանքն է սա...
Գ. Արշակեան.
- Սփիւռքահայերի դժբախտութիւնն այն է, որ նրանք ծնուել են Հայրենիքից հեռու, եւ մեր դժբախտութիւնն էլ այն է, որ սփիւռքահայերը ծնուել են մեզանից հեռու։
Մեր գրական երկու լեզուների պարագան էլ նոյնն է։
Մ. Սարգսեան.
— Լեզուի, ուղղագրութեան մասին վէճերը կարող են ոչ թէ մօտեցնել, հարազատացնել, այլ՝ հեռացնել մեզ իրարից. արհեստականօրէն խորթացնել։
Գ. Արշակեան.
— Մենք մի՛ գերագոյն նպատակ ունենք, միասնականութիւնը լեցուի, մտածողութեան, հոգեւոր հզօրութեան, հայրենիքի զգացողութեան և պետականութեան։ Պետականութիւն՝ երբ ոչ թէ օտար մարդիկ
