Թորոս Թորանեան
արձանագրած նախադասութիւնները նկատած էր եւ յետոյ յօդուած մը գրած էր «Գարուն» ամսագիրին մէջ, որ այդ պատերազմը հայոց շարքերէն խլած էր 220000 զինուոր։ Գտայ ու թակեցի հօրդ տան դուռը եւ յիշեալ թուանշանը ցոյց տալով հարց տուի.
— Տուածդ թիւը ճի՞շդ է։
Հայրդ պատասխանեց.
— Եթէ ճիշդ չըլլար, Սովետը կը թոյլատրէ՞ր, որ այդ թիւը արձանագրուէր։
Ուշացումով հասկցանք, թէ այդ թիւը սխալ էր։ Մեր կորուստը՝ 300000 հոգի։ Այսինքն՝ նոր Եղեռն մը։ Ինչպէ՞ս աճի մեր թիւը, երբ հարիւր հազարներով նահատակ կու տանք եւ նոյնքան թիւով ալ կը լքենք Հայրենիքը։
Կեանքը թուաբանութիւն է կ'ըսեն, բայց մենք տիեզերք նաւ ղրկելը գիտնալով հանդերձ, ե՞րբ թուաբանութիւն պիտի սորվինք։
25.Սերոբ Սարգսեանը գրած է.
«Սիրելի՜ Մկրտիչ,
Քո նանարների բանաստեղծական շնչի շնորհիւ, յոյզերով լի են նաեւ քո արձակն ու հրապարակագրութիւնները։
Միշտ քաջառողջ մնաս ընտանիքիդ եւ հայրենիքիդ համար։
Յարգանքներով՝ Սերոբ Սարգսեան»
26.Ախաւքալաքէն Կամօ (Կամսար) Սարիբէկեան կը գրէ 30.09. 1964թ.
«Շա՛տ սիրելի Մկրտիչ,
Քո ծննդավայր Ջաւախքը սպասում է քեզ։ Ընթերցողները մեծ հիացմունքով են խօսում գրքիդ մասին։ Նախաձեռնութիւնը վերցնելով՝ իմ կոնսուլտկետի անունից գրութիւն ուղարկեցի գրողների միութիւն՝ խնդրելով քեզ մի քանի օրով գործուղել Ախալքալաք։
Կարծում եմ՝ հանդիպումն այստեղ կ'անցնի շատ աւելի ջերմ, քան որեւէ այլ տեղ։ Ես նախապատրաստել եմ զեկուցման խօսք եւ ելոյթներ, քեզ մնում է միայն շտապել։
Այստեղ եղանակները շատ լաւ են։ Աշունը նոր-նոր զգացնել է տալիս իրեն։ Գալուց առաջ տեղեակ պահիր։
Բարեւներ էլէնային եւ երեխաներին։ Կարող ես զանգել իմ բնակարանը ազգանունով՝ Կամօ։ Սպասում ենք»։
