որոնք դէպքերի բերմամբ Կէօթէի, Հայնէի հայրենիքում քարշ էին տալիս գերութեան ծանր բեռը։ Լինել թշնամու երկրում թշնամի եւ հայրենիքի համար կռուել Գերմանիայում, Ֆրանսիայում, դա անհամեմատելի հերոսութիւն Է։ Բայց ո՞ւր գնացին այդ հերոսները, ո՞վ նահատակեց նրանց քաջութիւնը։ Դրա պատասխանը Դուք տուել Էք «Չմոռանալ» ակնարկում»։
Արմօ Լեռնենցը Ղարաբաղէն կը գրէ.
«Յարգելի՜ ընկ. Մ. Սարգսեան,
Դուք այն երջանիկ գրողներից էք, որ ճանապարհ են հարթում իրենց համար, մտնում ընթերցողի սիրտը՝ այնտեղ յաւերժ բնակուելու, ապրելու իրաւունքով»։
Նոյեմբերեանի Կողբ գիւղէն Սարիբէկ Վարդումեանը կը գրէ.
«Յարգելի՛ ընկ. Սարգսեան,
Մենք կարդացել ենք Ձեր «Կեանքը կրակի տակ» գիրքը եւ այդտեղ եղած «N 615» կալանաւորի պատմութեան մասին ուզում ենք Ձեզնից մի բան խնդրել»։(Պատմուածքի հերոսին ազգանունը համընկած է իրենց եղբօր անուան, տարիքը, ծննդեան թուականը՝ նոյնը, այդ հերոսը մտացածի՞ն է, թէ՞ ապրող, պատասխան կ'ուզեն քոյր ու եղբայր (Սարիբէկ) Վարղումեանները)։
Եւ այսպէս՝ Երուանդ Միրզոյեանը կը գրէ Ստեփանակերտէն, Կնեազ Կնեազեանը՝ Արէշէն, Լուսիկ ժամհարեանը՝ Հադրութի շրջանի Մեծ Թաղլար գիւղէն, Կամօ Առուստամեանը՝ Ղափանէն, Արամ Դեղոյեանը՝ Կամոյի շրջանի Սարուխան գիւղէն, Օրդիխովը՝ Լենինկրատէն, Սուրէն Ղազարեանը՝ Նալչիկէն, Վահագն Մկրտչեանը՝ Երեւանէն, Հենրիկ Խաչատրեանը Ջերմուկէն, Հայկ Դանղեանը՝ էջմիածինէն, Ջանիբէկ Պետրոսեանը՝ Մարտունիի շրջանի Թազագիւղէն, Սենիկ Պօղոսեանը՝ Կարբիէն, Անժելինա Գալստեանը՝ Լենինականի «Շիրակ» հիւրանոցէն, որուն տնօրէնն է, Նորայր Աւետիսեանը Հադրութ աւանէն, Ջուլիէտա Աւագեանը՝ Վրաստանէն, Արամայիս Թումանեանը՝ Լենինականէն։ Վերջինս ըսած է.
«Մեծարգոյ ընկեր Մկրտիչ Սարգսեան,
Ընդունեցէ՜ք իմ այս ոչ գրականագիտական մտքերը... Չգրել չէի կարող, քանի որ Քաջ Նազարը ինձ հանգիստ չէր տալիս։ Այն, ինչ ես
