բովանդակ Ռուսաստանում։—Գիտության, տեխնիկա, կոզտարա, — ահա թե ինչի մեջն է Գերմանիայի ահռելի ուժը, պտվ կովում է գրեթե ամբողջ աշխարհքի դեմ՛, ե միայն այժմ է՜ խեղճանում, երբ իրեն դեմ Էլ ԱնգլիաԹ, Ֆրանսիան ու Ամերիկան՛ դուս բերին նույն գիտության, տեխնիկայի ու կուլտուրայի անպարտելի ուժը։
Առանձնապես խոր տպավորություն են; արել Ն-. Մորոզովի և Մաքսիմ Գորկու ճառերը։
— Ազատությունը, դեռ ամեն բան չի, ե դեմոկրատիան դեո ամեն բան չի, ասել՛ է Ն. Մո բոզովը, նշանավոր հեղտվԽխականը, Շլիսելբուրգի 23-ամյա կալանավորը2։ Նախնական» վայրենին էլ ուներ անսահման ազատություն։ Նա, անշուշտ, ամենատզատ դեմոկրատն էր; Բայց նրա բնակավայրում կատարած պեղումները եբեան են հանում մարդկանց կրծած ոսկորների» կույտեր։ էսպես էր տոնում իր տոնը հին ազատ դեմոկրատը֊ — իթ մերձավորին ուտելով։ Մարդակի էր նա
Չի կարելի անգույն բազմությունը դարձնել անսխալական աստվածություն։ Փաոք ու պատիվ բանվորի» կոշտացած ձեռքերին, բայց փառք ու պատիվ և ռուսական մեծ ինտեփգեն՚ցիային–, որի գաղափարներով վերափոխվում է Ռուսաստանը։
Առանց գիտության ու կուլտուրայի մենք՝ էսպծս՛ ներքև՛ գլորվելով դեռ երկար ժամանակ վայրենի կմնանք։
Ավելի խորն է ցնցել Մաքսիմ Գորկու ճառը3, որ մի կրակոտ ջատագովություն է գիտությանը։ Նա եղած ազատությունը անվանում է արտաքին ազատություն, ասում է հոգեպես դեռ ստրուկ ենք։ Հոգեկան ստրկությունից մեզ միայն գիտությունն է ազատելու։ Եվ ռուսական երազկոտությունը, տգիտությանն ու ծուլությունը ձաղկելուց հետո, որոտընդոատ ծափերի մեջ իր խոսքը վերջացնելով՝ առաջարկել է հիմնել գիտության" ինստիտուտ 1917 թ. փետրվարի 27-ի հիշատակի՛ն։ Տեղն ա տեղը տվել է իր հասցեն, որ գործին օգնել ուզողները իրենց օգնությունը իրեն հնացնեն։ Մարդու ծանր մտածմունքների մեջ են ընկղմում՛ էս գեղեցիկ հավաքույթն՛ ա էս ընտիր մարդկանց անկեղծ խոսքերը։՛
Ուզենք չուզենք՝ անալոգիայով վերադառն՛ամ ենք դեպի մեզ ու մտածում, եթե սրանք հայտարարում են, թե գերմանական մի
