Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
1890
* * *
Այդ ի՜նչ սրտամաշ տխրություն է քեզ
Պատել, հայրենի գեղեցիկ աշխարհ.
Մինչև ե՞րբ պիտի չարչարվես այդպես
Տառապանքներով, առանց մխիթար…
5
Իմ հայրենիքս տխուր է, տխուր…
Ուր աչք եմ դարձնում՝ տխուր ավերակ,
Ամեն տեղ միայն, միայն ցավալուր
Հեծության ձայներ, երկչոտ աղաղակ։
Թե երկրագործն է հորովել կանչում,
10
Թե մայրը որդուն օրորք է ասում.
Թե հովիվն իրան սրինգը հնչում,
Մի հուսակտուր հառաչք եմ լսում։
Աշխարհից, մարդուց հույսերը կտրած
Գանգատվում է նա, և ցավից տնքում,
15
Կյանքիցը զզված, սակայն դեռ չապրած
Հանգիստ է խնդրում հեռո՜ւ, երկնքում…
Մի՞թե տրտմության թախիծըն այդպես
Խեղդեց նրա մեջ ապրելու հույսը.
Մի՞թե այլևս նա չէ երգելու
20
Իրան պապերի երգած խրախույսը:
Մինչև ե՞րբ պիտի մարդիկ կատաղի
Արցունքովն հայի կերածը թրջեն,
|
|
45
